21 maja 2014

Sylvia Plath - "Ariel"



Bezruch w ciemności.
Potem bezcielesny błękit
Strumień wzgórz i odległości.

Boża lwico,
Jakże zrastamy się w jedno,
Dźwignią pięt i kolan! - Bruzda

Rozdziela się i przepływa obok, siostra
Brunatnego łuku
Szyi, której nie mogę schwytać,

Murzyńskookie
Jagody rzucają mroczne
Sieci -

Czarna, krwista słodycz w ustach,
Cienie.
Coś jeszcze

Gna mnie przez powietrze -
Uda, włosy;
Grudki ziemi z moich pięt.

Biała
Godiva, zrzucam łuski -
Martwe ręce, martwe zakazy.

I teraz jestem
Pianą zbóż, połyskiem mórz.
Krzyk dziecka

Wtapia się w ścianę
A ja
Jestem strzałą

Rosą, co leci
Samobójczo zrośnięta z pędem
W czerwone

Oko, kocioł poranka.