31 grudnia 2013

Sylvia Plath.

Od dzisiaj jestem szczęśliwą posiadaczką Dzienników Sylvii:) Lepszego zakończenia roku nie można sobie wymarzyć. Nigdzie niedostępne, jakby znikły z powierzchni ziemi już na zawsze, ostatni nakład jaki się ukazał był w 2004 roku w jednym wydawnictwie. Zapotrzebowanie wielkie jednak wszyscy nie mogą tego mieć, aktualnie cena jest 4-5 razy wyższa niż na początku sprzedaży i książkę tą można zaliczyć do unikatowych.:):) Będzie dla mnie szczególnie cenna, już jest:)
Za chwilę będę zagłębiać się w nadzwyczajne życie amerykańskiej poetki zaliczanej do grona poetów wyklętych, dziennik bez cenzury, wchodzę w jej życie może bardziej zrozumiem jak człowiek z taką wrażliwością znalazł się na tym świecie i jak szuka wytłumaczenia swojego życia.
Jestem taka szczęśliwa.




24 grudnia 2013

9 świątecznych książek na zimowe wieczory

Charles Dickens „Opowieść Wigilijna” (wyd. Media Rodzina, Buchmann i inne)

Klasyk literatury i świątecznych opowieści. Chyba najbardziej znane dzieło, które wyszło spod pióra Dickensa. Wielokrotnie przenoszone na duży i mały ekran, choć nie zawsze w historycznie wiernym kostiumie. Powieść o starym skąpcu i samotniku, który pod wpływem duchów, jakie odwiedzają go pewnej wigilijnej nocy, zmienia się w szczodrego człowieka, na stałe weszła do kanonu kultury masowej, a zaczerpnięte z niej motywy są nieustanie wykorzystywane przez kolejne pokolenia pisarzy i scenarzystów. Popularność tej nowelki już dawno przerosła popularność samego autora – do tego stopnia, że nawet ci, którzy nie znają Dickensa i literackiego pierwowzoru, są w stanie streścić jej najważniejsze wątki.

Truman Capote „Gwiazdka”

Zebrane w niewielkim tomiku dwa bożonarodzeniowe opowiadania Trumana Capote’a. Przepełnione nostalgią, mocno autobiograficzne utwory oparte zostały na wspomnieniach autora z dzieciństwa. Wraz z Capotem spędzamy ostatnią Gwiazdkę z ukochaną 60-letnią kuzynką, a zarazem pierwszą prawdziwą przyjaciółką i powiernicą, odwiedzamy również w odległym Nowym Orleanie ojca pisarza, playboya i utrzymanka, który przy tej jednej jedynej okazji chciałby usłyszeć z ust swego syna słowo „kocham”. Dalekie od hucznego, wesołego świętowania dwa kipiące od emocji literackie klejnoty, które pozostaną w naszej pamięci na zawsze.

William Wharton „Wieści”

A co gdyby święta spędzić w starym młynie? Otóż taką propozycję wystawia nam autor słynnego „Ptaśka” – William Wharton. Wtóruje mu małżeństwo z doświadczeniem oraz ich dorosłe córki i młody syn. Nie myślcie pochopnie, że ten obrazek obyczajowy to tylko śnieg, ostrokrzew i dania z puszki. To śnieg, ostrokrzew i dania z puszki w magiczny sposób opisane przez zdolnego literata. Lektura godna polecenia dla tych, którzy wraz z książką chcieliby nieco zwolnić. Mikołaj nie okaże się mordercą, a w paczce z prezentami nie znajdziemy niczyjego palca. Zdecydowanie postawiono tu na klimat zamiast fabuły bogatej w wydarzenia. I bardzo dobrze, bo to czyni „Wieści” pozycją dla najcierpliwszych czytelników, którzy w zamian za spokój dostaną uroczą widokówkę z Francji.

Christopher Moore „Najgłupszy anioł” 

Ile razy można wałkować wciąż te same święta – z poczciwym Mikołajem, gwiazdką na czubku choinki oraz zaraźliwą serdecznością? Christopher Moore z przekorą prezentuje nieco inny obrazek. Oto pewien niemądry anioł pieprzy sprawę i miasteczko Pine Cove, które od prawie tygodnia żyje świątecznymi przygotowaniami, pogrąża się w chaosie rodem z „Planet Terror” Rodrigueza: na przyjęcie wigilijne dla samotnych przybywa horda żywych trupów pod przewodnictwem żądnego zemsty Mikołaja. Czy zgromadzeni w kaplicy mieszkańcy z „naspawanym” trawką policjantem na czele i zwisającym z choinkowej gwiazdy owocożernym nietoperzem Roberto stawią jej czoło? Podpowiem, że w tej przezabawnej, satyryczno-postmodernistycznej powieści wszystko się może zdarzyć.


Terry Pratchett „Wiedźmikołaj” 

Jedna z bardziej znanych i popularniejszych odsłon z cyklu o Świecie Dysku. Doczekała się dwuczęściowej telewizyjnej ekranizacji. Esencja stylu i humoru Pratchetta. Przezabawna historia o sile wiary, która przez wielu uznawana jest za najlepszą powieść, w której pierwsze skrzypce grają Śmierć i jego wnuczka. Za zasłoną zwariowanej fabuły, której punktem wyjściowym jest skrytobójczy zamach na dyskową wersję św. Mikołaja, kryje się wyjaśnienie źródeł bożonarodzeniowych tradycji, jak i samego święta. Przy okazji autor w typowy dla siebie sposób przekonuje, że dziecięca wiara w brodatego grubasa rozdającego prezenty grzecznym dzieciom przygotowuje nas do wiary w większe „kłamstwa”, jak choćby wolność, równość i sprawiedliwość.

Iosif Brodski „Wiersze bożonarodzeniowe” 

Święta to okres niezwykle poetycki. Dla niszy uzależnionej od tomików proponujemy zestaw 21 wierszy Noblisty z roku 1987. Autor lubił zasiadać do biurka zamiast do wigilijnego stołu, aby pisać poezję. Okoliczności jednak nie zawsze były iście domowe, bo los czasami zmuszał do tworzenia w więzieniu albo na emigracji. Kunszt utworów mimo to został zachowany, specyficzne uczucie do zimy – również. Na dokładkę dostajemy wywiad z Brodskim (wcale nie tak słodki, jak sernik babci), bo przecież nie wszyscy mogą zrozumieć prezenty zmetaforyzowane.


Agatha Christie „Tajemnica gwiazdkowego puddingu” 

W dorobku królowej kryminału znajdziemy zbiór opowiadań, które autorka poświęciła najbardziej ulubionym przez nią świętom, czyli Bożemu Narodzeniu. Mimo że akcja tylko jednego opowiadania – tytułowego – rozgrywa się w świątecznym klimacie, to cały zbiór jest swoistym bożonarodzeniowym pakietem. Chociaż, sugerując się słowami autorki, można by rzec, że mamy tu raczej do czynienia z literackim świątecznym daniem: „Tę książkę o bożonarodzeniowej uczcie można określić jako Wybór szefa. Szefem jestem ja! Są tu dwa główne dania: ‚Tajemnica gwiazdkowego puddingu’ i ‚Zagadka hiszpańskiej skrzyni’ oraz wybór przystawek”. Tytułowe opowiadanie jest hołdem złożonym świętom, które Christie pamięta z lat dziecinnych. To Boże Narodzenie charakteryzujące się tradycyjną i rodzinną atmosferą, którą wypełniają świąteczne pyszności oraz gwar licznych gości. Jest także pewna kryminalna zagadka, którą ma za zadanie rozwiązać najbardziej znany literacki detektyw świata, czyli Herkules Poirot. W opowiadaniu mamy wszystko to, z czego znana jest Agatha Christie, czyli: zamkniętą przestrzeń, w której rozgrywa się akcja, zagadkę i zaskakujące zakończenie.

John Grisham „Darujmy sobie te święta” 

Z sal sądowych i znad przykurzonych tomów akt Grisham zabiera nas na amerykańskie przedmieścia w okresie przedświątecznej gorączki. Chociaż „Darujmy sobie te święta” jest humorystyczną opowiastką, która dalece odbiega od typowych powieści autora, główni bohaterowie książki, rodzina Kranków, przeżyją perypetie godne najlepszego thrillera prawniczego. Chcąc uciec przed świętami na Wyspy Kanaryjskie, będą musieli zastosować najsprytniejsze wybiegi wobec nieprzejednanych sąsiadów, a niespodziewane okoliczności, jakie wynikną tuż przed kulminacyjnym momentem procesu przygotowań do wyjazdu, zmuszą ich do diametralnej zmiany linii obrony. Powieść czyta się szybko i, pomimo oczywistego happy endu, skutecznie odstrasza ona wszelkiej maści indywidualistów przed zamieszkaniem pośród współczesnej amerykańskiej middle class, jakby żywcem przeniesionej z osławionego miasteczka Stepford.

Lucy Maud Montgomery „Święta z Anią i inne opowiadania na Boże Narodzenie” 

Ta ruda dziewczyna wydaje się być dobra na każdą okazję. Oczywiście, pierwsze zdanie jest dość dwuznaczne, ale jeszcze parę lat temu bym nie pomyślał, że spędzę z Anią ostatnie dni grudnia… Niektóre fragmenty zostały przeniesione z innych książek, lecz są też „nowe” historie bohaterki. Wszystkie w znanym nam klimacie Zielonego Wzgórza, a więc naprawdę pięknym! Nie tylko dla małych dziewczynek.

23 grudnia 2013

Literackie torty. Pół roku mojego bloga:):)

Czyż istnieje pyszniejszy sposób na uczczenie urodzin ulubionego pisarza albo miłośnika jego twórczości niż przygotowanie tematycznego tortu, który nie tylko smakuje, ale również wygląda? Poniżej najciekawsze, wypieki z całego świata, które zainspirowane zostały słynnymi książkami bądź ich autorami. Jak się okazuje, książki można pochłaniać nie tylko oczami, ale i w dosłownym tego słowa znaczeniu.










20 grudnia 2013

Dzisiaj 45 rocznica śmierci Johna Steinbecka

John Steinbeck
27 lutego 1902 - 20 grudnia 1968

„My mamy przyszłość. Mamy do kogo otworzyć gębę, mamy kogoś, kto się choć trochę nami przejmuje (...). Ja mam ciebie, a ty masz mnie.” 


Pisarz amerykański, laureat Nagrody Nobla z dziedziny literatury w 1962. Był wnukiem niemieckiego emigranta Grosssteinbecka. Po wstępnej edukacji w Salinas, studiował humanistykę ogólną na Uniwersytecie Stanforda, których jednakże nie ukończył. Później imał się różnych zajęć, by w końcu zacząć pisać. Pierwsze 3 książki nie przyniosły mu sukcesu, dopiero Tortilla Flat z 1935 roku przyniosła mu powodzenie. Wiele dzieł z jego twórczości dotyczyło problemów społecznych ludzi żyjących w Kalifornii. Największym dziełem Steinbecka jest powieść "Grona gniewu", która opisuje dzieje biednej rodziny wędrującej w poszukiwaniu pracy z Oklahomy do Kalifornii. "Grona gniewu" przyniosły mu sławę pisarza wrażliwego na problemy społeczne, a także Nagrodę Pulitzera za rok 1940. W czasie II wojny światowej był korespondentem wojennym, co opisał w zbiorze reportaży "Była raz wojna". Po wojnie wrócił do tematyki kalifornijskiej. Druga jego znana powieść, która przyniosła mu duży rozgłos to "Na wschód od Edenu", opisuje w niej dzieje kilku rodzin żyjących w Kalifornii. Fabuła opisuje dzieje zarówno jego przodków w rodzinach Hamiltonów i Steinbecków, jak również postaci żyjące wyłącznie w fikcji literackiej. Tematem powieści jest walka dobra ze złem w człowieku, z odniesieniami do biblijnej historii Kaina i Abla. 



Przypadkowi pasażerowie podróżują autobusem po bocznych drogach Kalifornii. Są wśród nich ludzie zagubieni i samotni, dobroduszni i chciwi, piękni i rozpustni, głupcy i intryganci. Poznajemy ich marzenia, namiętności, prawdziwe oblicza. "Autobus do San Juan" to, jak zwykle u Steinbecka, śmiały, pełen fantazji i pozbawiony sentymentalizmu portret natury ludzkiej. 

Kiedy korespondent pisze dla was o natarciach i odwrotach, skóra go piecze od wełnianego odzienia, którego nie zdejmował od trzech dni, a stopy ma rozpalone, brudne i napuchnięte, bo od wielu dni nie zdejmował butów. Swędzą go wczorajsze ukąszenia moskitów i dzisiejsze komarów. Możliwe, że ma od tego trochę gorączki i w głowie czuje pulsację, a przed oczami pokazują mu się czerwone kręgi. Może głowa go boli z upału, a oczy pieką od kurzu. Kolano skręcone, kiedy wyskakiwał na brzeg, sztywnieje i boli, ale to nie jest rana, więc nie może tego leczyć. Piąta armia posunęła się naprzód o dwa kilometry, napisze, podczas gdy rzędy ciężarówek roztłukują drogę na miałki pył, a ich szoferzy siedzą pochyleni nad kierownicami. Po prawej drużyny grzebiące poległych wykopują rowy w piaszczystym gruncie. Ci, których mają pochować, leżą zrzuceni na ziemię, i zanim się ich ułoży w piasku, trzeba odczepić drugi znaczek rozpoznawczy, ażeby było wiadomo, że człowiek z tym wojskowym numerem seryjnym jest zabity i wyeliminowany. Oto rzeczy, które widzi korespondent, gdy pisze o taktyce i strategii, kiedy wymienia generałów i w druku odznacza bohaterów. Wyjmuje z kieszeni grubo nawoskowane pudełko. To jego obiad. Wewnątrz są dwie paczuszki twardych biszkoptów, które mają zapach sucharków dla psów.


Widzisz, jeśli mężczyzna podrywa jakąś dziewczynę i zakochuje się w niej, to jednocześnie zakochuje się w czymś, co tkwi w nim samym, a z nią ma to bardzo niewiele wspólnego. Przypomina mu matkę albo jest blondynką, a on śmiertelnie boi się brunetek. A może chce po prostu spłacić stare zobowiązania. Bywa i tak, że nie jest całkiem pewny swej męskości i musi to sobie udowodnić.

Książka autorstwa klasyka literatury amerykańskiej i światowej, laureata Nagrody Pulitzera oraz NagrodyNobla. Zawiera 12 znanych opowiadań napisanych w 1938 r. Motywem je łączącym jest charakterystycznydla prozy Steinbecka konfikt pomiędzy dawnymi, a współczesnymi wartościami Ameryki. 

Powieść nagrodzona Nagrodą Pulitzera w 1940 roku.
Historia amerykańskiej rodziny Joadów – farmerów zmuszonych, podobnie jak inni w czasach wielkiego kryzysu gospodarczego, do opuszczenia Oklahomy z powodu fatalnej sytuacji ekonomicznej. W poszukiwaniu pracy, jak wielu innych mieszkańców południowych stanów Ameryki, migrują do Kalifornii. Na miejscu okazuje się jednak, że nie ma ona nic wspólnego z mlekiem i miodem płynącą krainą znaną im z reklamowych folderów. Tam też panuje bezrobocie, a miejscowi są wrogo nastawieni do przybyszów, którzy odbierają im ostatnie miejsca pracy.
Piękna opowieść o bezwarunkowej przyjaźni, ludzkich tęsknotach i marzeniach.
George Milton i Lennie Small to niezwykły tandem przyjaciół. George jest silnym mężczyzną, a podążający w ślad za nim Lennie – upośledzonym gigantem o umysłowości małego dziecka. Niezdarny i nieświadomy własnej siły fizycznej nie potrafi dostosować się do społecznych norm i co chwila sprowadza na siebie i George’a mniejsze lub większe nieszczęścia. Nie mogąc znaleźć dla siebie miejsca, przyjaciele przemierzają pogrążone w Wielkim Kryzysie Stany w poszukiwaniu zarobku i akceptacji. Ich marzeniem i celem, do którego dążą, jest własna farma, na której mogliby wspólnie hodować króliki.
"Myszy i ludzie" to jedno z najznakomitszych dzieł literackich Steinbecka. To powieść tak złożona, że wymyka się wszelkim jednoznacznym interpretacjom. Przede wszystkim jest piękną historią wspaniałej przyjaźni i poświęcenia, opowieścią o skomplikowanych relacjach, ludzkich tęsknotach i marzeniach. Ale także parabolą losu człowieka, rodzajem współczesnej baśni dla dorosłych.
Powieść "Myszy i ludzie" była trzykrotnie przenoszona na ekran. Najbardziej znaną kreację postaci Lenniego stworzył John Malkovich.







"Opowieść wigilijna" ma już 170 lat!

Klasyczne opowiadanie Dickensa skończyło właśnie 170 lat – pierwsze wydanie ukazało się 17 grudnia 1843. Wciąż wznawiane i wielokrotnie filmowane, dobrze znane jest czytelnikom na całym świecie.
Zapewne jednak wielu z nas nie czytało tekstu Dickensa, albo czytało go tak dawno temu, że niewiele już pamiętamy. Może warto to nadrobić, albo z okazji tej okrągłej rocznicy, sięgnąć ponownie po historię, której zawdzięczamy sporo świątecznej magii?
Dlaczego właściwie Opowieść wigilijna stała się tak popularna? Nie była to pierwsza bożonarodzeniowa historia napisana przez Dickensa. Co więcej, nie była to nawet pierwsza bożonarodzeniowa historia o duchach napisana przez Dickensa! Wcześniej powstało opowiadanie „The Story of the Goblins Who Stole a Sexton”, które było niejako częścią „Klubu Pickwicka”. Tam również występuje mizantrop w roli głównego bohatera, w tle są święta Bożego Narodzenia, pojawiają się elementy nadprzyrodzone (gobliny), a główny bohater ma wizje, które sprawią, że stanie się lepszym człowiekiem.
„Opowieść wigilijna”, wykorzystująca te same elementy, które układają się w niej w niezwykle zgrabną i wzruszającą całość, stała się natychmiastowym hitem. Dickens pisał ją przez sześć tygodni, starając się zdążyć przed Świętami. Liczył na dobry zarobek, chciał bowiem przed końcem roku spłacić długi. Podczas pisania szlochał, śmiał się, a nocami wędrował po ulicach Londynu. Udało się – cały nakład rozszedł się w trzy dni, ale ponieważ był niewielki, Dickens zarobił jedynie 130 funtów.
Dwa miesiące później ukazała się piracka kopia „Opowieści wigilijnej” – jak widać piractwo nie jest współczesnym wynalazkiem. Nielegalny tekst wydała Parley’s Illuminated Library. Dickens wygrał sprawę w sądzie, ale wydawca ogłosił bankructwo i ostatecznie to Dickens musiał zapłacić koszty sądowe (700 funtów, równowartość ponad 50 000 funtów dzisiaj).
Jednak w rezultacie na niejednym świątecznym stole pojawił się indyk, który wcześniej nie był bynajmniej tak popularnym daniem na tę okazję. Znany historyk Thomas Carlyle od razu po zakończeniu lektury poszedł kupić indyka. „Opowieść wigilijna” spopularyzowała także zwrot „Merry Christmas”, który wcześniej nie był zbyt często używany. Nazwisko głównego bohatera, Scrooge, stało się synonimem skąpstwa, i trafiło do słownika Oxfordu. Zwrot, którego Ebenezer Scrooge używa zaledwie dwa razy w całej historii, opisując swój stosunek do Bożego Narodzenia – „Bah! Humbug!” (w polskiej wersji „Co za brednie!), stał się tak popularny, że na jego cześć nazwano nawet gatunek ślimaka, Ba humbugi.
Rywal Dickensa, William Makepeace Thackeray, nazwał „Opowieść wigilijną” skarbem narodowym. Dickens sporo zarobił na publicznych czytaniach swojego opowiadania. Pierwsze takie wydarzenie miało miejsce w Birmingham, 10 lat po pierwszym wydaniu „Opowieści wigilijnej” i zgromadziło 2 000 słuchaczy. Spektakl trwał 3 godziny. Dickens okazał się utalentowanym aktorem – czytał znakomicie i od razu zaczął być zapraszany na kolejne tego typu spotkania. Prawdopodobnie wysiłek, jaki wkładał w aktorskie odczytanie tekstu, przyczynił się do jego przedwczesnej śmierci w wieku 58 lat. W dniach, w których odbywały się publiczne czytania „Opowieści wigilijnej”, pisarz przestrzegał specjalnego rytuału. Na śniadanie wypijał dwie łyżki rumu ze śmietanką, na podwieczorek pół litra szampana, a pół godziny przed wystąpieniem surowe jajko rozbełtane z sherry. W połowie spotkania robił przerwę i pił rosół wołowy, a przed pójściem spać zjadał miskę zupy. Podczas wystąpienia ubrany był odświętnie, w fioletową kamizelkę z czerwonym kwiatem w butonierce i zegarkiem na łańcuszku. Dla wzmocnienia efektu używał dekoracji – biurka, dywanu i lamp gazowych, zaś głos wzmacniał za pomocą specjalnych ekranów rozstawionych z tyłu sceny.
Ostatni taki spektakl miał miejsce 15 marca 1870 w St. James’s Hall na Picadilly. Trzy miesiące później zmarł. Jednak jego opowieść nadal żyje. Pierwsza wersja filmowa powstała już w 1901 roku – była to krótka wersja bez dźwięku, zatytułowana „Scrooge or, Marley’s Ghost”.

19 grudnia 2013

Nowe książki Stephena Kinga:):):): czerwiec 2014

Stephen King opublikuje w 2014 roku dwie nowe książki. Jedna z nich jest już skończona, a data jej wydania została właśnie podana. Oryginalny tytuł będzie brzmiał Mr Mercedes. Prawa do wydania na rynku amerykańskim i brytyjskim kupiło wydawnictwo Hodder.
Głównym bohaterem ma być emerytowany detektyw, Bill Hodges. Dręczą go nierozwiązane sprawy z przeszłości, zwłaszcza jedna, wyjątkowo bulwersująca. Ktoś kierujący skradzionym mercedesem wjechał w kolejkę zdesperowanych bezrobotnych, stojących przed targami pracy w pewnym mieście na środkowym zachodzie. Osiem osób zginęło, piętnaście zostało rannych, a sprawca uciekł.
Wiele miesięcy później, Hodges otrzymał list od mężczyzny, który twierdził, że to on kierował mercedesem. Brady Hartfield, wciąż mieszkający z matką, przygotowuje się do popełnienia kolejnej zbrodni, a Hodges, w towarzystwie kilku niespecjalnie dobranych przyjaciół, musi schwytać mordercę, zanim dojdzie do tragedii.
Redaktor Philippa Pride powiedziała: King ponownie pokazuje, jak wszechstronnym jest pisarzem i jaką moc mają jego opowieści. Jesteśmy bardzo podekscytowani, mogąc opublikować jego thriller. Jego portret seryjnego mordercy jest bardzo wnikliwy. Efekt? Jest równie przerażający jak horror z elementami nadprzyrodzonymi.
Wydania angielskie i amerykańskie ukażą się tego samego dnia, 3 czerwca 2014. Druga książka, nad którą King podobno wciąż pracuje, także ukaże się w przyszłym roku. Znany jest jej tytuł – „Revival”, ale żadne szczegóły dotyczące fabuły nie zostały jeszcze wyjawione.
Polskie wydanie "Pana Mercedesa" zapowiadane jest również na czerwiec 2014, ksiażka ma ukazać się nakładem Wydawnictwa Albatros

Dzisiaj 165 rocznica śmierci Emily Bronte

Emily Bronte
30 lipca 1818 - 19 grudnia 1848

„Przewodnią myślą mego życia jest on. Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po porostu nic wspólnego.”


Emily Jane Brontë (ur. 30 lipca 1818 w Thornton, West Yorkshire, zm. 19 grudnia 1848 w Haworth) – angielska pisarka i poetka. Autorka Wichrowych Wzgórz. Emily wychowywała się na plebanii w Haworth wraz z bratem Patrickiem Branwellem i siostrami: Anną, Charlotte, Marią oraz Elżbietą. Cała czwórka rodzeństwa była ze sobą silnie związana, również poprzez twórczość. Jej siostra Maria zmarła po pobycie na pensji w Cowan Bridge 6 maja 1825, a Elżbieta 15 czerwca 1825 na suchoty. Wspólnie z siostrami, Charlotte i Anną, Emily od wczesnych lat młodości pisała wiersze i opowiadania. Niewiele utworów z tego okresu zachowało się, w zasadzie tylko wierszowane wypowiedzi bohaterów opowieści. W roku 1845 siostry wspólnie wydały zbiór swoich poezji, wszystkie pod męskimi pseudonimami (Poems by Currer, Ellis and Acton Bell). Emily nazwała się Ellis Bell. W 1835 Emily i Charlotte wyjechały do szkoły w Roe Head, by przygotowywać się do jedynego dostępnego im zawodu. Jako ubogie córki pastora mogły zostać jedynie guwernantkami. Emily już po kilku miesiącach wróciła. W jej miejsce do Roe Head pojechała Anna. Emily w tym czasie zajmowała się domem oraz uczyła się sama, by móc w przyszłości podjąć pracę. W 1837 podjęła pracę jako nauczycielka w szkole w Law Hill. Nie wiadomo, ile spędziła tam czasu. Wraz z siostrami chciała na plebanii założyć pensję i żeby zdobyć odpowiednie kwalifikacje, 8 lutego 1842 wyjechała z Charlottą do Brukseli. Wyjazd sfinansowała ciotka Branwell, kuzynka matki, która opiekowała się rodzeństwem po jej śmierci. Po kilku miesiącach przełożona pensji, madame Heger, zaproponowała siostrom posady nauczycielek (Charlotte jako nauczycielka języka angielskiego, a Emily jako nauczycielka muzyki). Mogły dzięki temu kontynuować naukę, dostając za pracę mieszkanie i wyżywienie. Wróciły do Haworth 8 listopada 1842 na pogrzeb ciotki. W 1847 roku Emily Brontë napisała swoją jedyną powieść – gotyckie, pełne pasji Wichrowe Wzgórza (Wuthering Heights), która na stałe weszła do kanonu literatury angielskiej i została wielokrotnie sfilmowana. Książka nie spotkała się jednak z dużym uznaniem wiktoriańskich krytyków. Określono ją jako brutalną i kontrowersyjną

Poznaj niszczycielską siłę zakazanej miłości
Mroczne wrzosowiska Yorkshire są świadkiem miłości Cathy i Heathcliffa. Jednak uczucie, które wybucha między nimi, przynosi im tylko ból i cierpienie.
Namiętność przegrywa z rozsądkiem – Catherine wychodzi za innego mężczyznę. 
Oszalały z bólu i upokorzenia Heathcliff nie zamierza się poddać, a chęć zemsty staje się sensem jego życia. Czy nad Wichrowymi wzgórzami ciąży fatum niespełnionej rozpaczliwej miłości? 
Namiętność, zdrada i groza – Emily Brontë była pierwszą kobietą, która ośmieliła się pisać w tak odważny sposób. Wielokrotnie ekranizowana powieść wciąż porusza miliony czytelników i wzbudza ogromne emocje. "Wichrowe         wzgórza" – obok "Przeminęło z wiatrem" i "Anny Kareniny" – okrzyknięto jedną z największych historii miłosnych wszech czasów.





30 najśmieszniejszych książek:)

Ta bardzo anglocentryczna lista przedstawia najśmieszniejsze książki według użytkowników portalu promującego czytelnictwo. No cóż większości tych pozycji nie znam co chyba nie działa na moja korzyść ale wszystko da się nadrobić. Myślę o stworzeniu polskiej listy śmiesznych książek, będzie śmiesznie:)

01. “High Fidelity” – Nick Hornby  
02. “Black Swan Greek” – David Mitchell 
03. “Trainspotting” – Irvine Welsh 
04. “American Psycho” – Bret Easton Ellis 
05. “Catch 22” - Joseph Heller 
06. “Lucky Jim" – Kingsley Amis 
07. “The Ginger Man” - JP Donleavy 
08. “Straight Man” – Richard Russo 
09. “Tristram Shandy” – Laurence Sterne 
10. “Three Men In A Boat” – Jerome K. Jerome 
11. “A Confederacy of Dunces” – John Kennedy Toole 
12. “Skippy Dies” – Paul Murray 
13. “Tietam Brown” – Mick Foley 
14. “The Witches of Eastwick” – John Updike 
15. “The Hitchhiker’s Guide To The Galaxy” – Douglas Adams 
16. “The Secret Diary of Adrian Mole” – Sue Townsend 
17. “The Code of the Woosters” - P.G. Wodehouse 
18. “Portnoy’s Complaint” – Philip Roth 
19. “The Comedy Of Errors” - William Shakespeare 
20. “The Innocents Abroad” – Mark Twain 
21. “The Pickwick Papers” - Charles Dickens 
22. “The Importance of Being Earnest” - Oscar Wilde 
23. “Money” - Martin Amis 
24. “Illywhacker” – Peter Carey 
25. "Tom Jones" – Henry Fielding 
26.  "The Curious Incident of the Dog In The Night-Time" – Mark Haddon 
27.  "Finnegans Wake" – James Joyce 
28. "Cakes and Ale" – Or, the Skeleton In The Cupboard - W. Somerset Maugham 
29.  "Puckoon" – Spike Milligan 
30.  "Pnin" - Vladimir Nabokov

16 grudnia 2013

Dzisiaj 238 rocznica urodzin Jane Austen

Jane Austen
16 grudnia 1775 - 18 lipca 1817

„Zachowaj tylko te wspomnienia, które dają ci radość.”



Jane Austen to angielska powieściopisarka. Napisała „Rozważną i Romantyczną”, „Dumę i uprzedzenie”, „Mansfield Park”, „Emmę”, „Northanger Abbey” i „Perswazje”. Zawarte w nich komentarze i mistrzowskie swobodne stosowanie zarówno formy mowy zależnej jak i ironii ostatecznie uczyniło z Austen jedną z najbardziej wpływowych i szanowanych powieściopisarek w angielskiej literaturze. Wszystkie jej powieści działy się w epoce Regencji. Nigdy nie wyszła za mąż, a zmarła w wieku 41 lat. Urodziła się w 1775 na plebanii w Steventon (Hempshire), jako jedna z dwóch córek wielebnego Georgea Austen (1731-1805) i jego żony Cassandry (z domu Leigh) urodzonej w 1739, zmarłej 1827. Jej bracia James i Henry poszli drogą ojca wiążąc się z kościołem Anglikańskim (ten ostatni najpierw świetnie działał jako bankier), dwaj pozostali, Frances i Charles podjęli owocną pracę w marynarce, gdzie doszli do stopnia admirałów. Był jeszcze jeden brat, niepełnosprawny. George nie mieszkał z rodziną. Jej siostra Cassandra, która imię otrzymała po matce, a ten zwyczaj nadawania imion Austen z powodzeniem stosowała w swoich powieściach. Jane z siostrą były sobie bardzo bliskie i to do końca zycia. Obfita korespondencja pomiędzy nimi daje historykom niezwykle bogaty wgląd w myśli Jane. To bardzo szkoda, że część korespondencji Cassandra zniszczyła po śmierci Jane, nie widomo właściwie dlaczego. Cassandra naszkicowała jedyny autentyczny portret Jane, który obecnie jest w National Portrait Gallery w Londynie. W 1783 roku Jane była krótko edukowana przez kuzyna w Oxford, później w Southampton i w końcu w latach 1785-1786 pobierała nauki w pensjonacie dla panien w Reading. Berkshire. Swoją pierwszą powieść zaczęła pisać w 1789 roku. Życie rodzinne sprzyjało pisania. Rodzina Austinów często wystawiała sztuki i to dawało Jane okazję do prezentacji swoich historyjek. Często wypożyczała książki z miejscowej biblioteki, co miało wpływ na jej własne pisanie. Zachęcano ją do pisania, w szczególności jej brat Henry, który sam trochę pisał. Tematy jej opowieści brały się z ograniczonego świata prowincji, w którym przeżyła dwadzieścia sześć lat swego życia. Jane uwielbiała pisanie powieści w spokoju i dzieliła się nimi z rodziną w czasie pracy nad wystawianiem sztuk teatralnych. Jane Austen flirtowała z Tomem Lefroy, późniejszym Wysokim Lordem Sprawiedliwości w Irlandii. Był on młodszym krewnym jej przyjaciół. Jane Austen pisała o nim w dwóch listach do Cassandry. W ostatnim z dnia 9 stycznia 1796 pisała: „Po napisaniu powyższego przyjęłam wizytę Pana Toma Lefroya i jego kuzyna Georgea. Ten ostatni jest obecnie świetnie wychowanym człowiekiem, a co do drugiego, popełnił, zaledwie jeden błąd, który jednak mam nadzieję w przyszłości się nie powtórzy, mianowicie jego poranny płaszcz jest o wiele za jasny. Uwielbia on Toma Jonesa i dlatego wybiera takie kolory. Już sobie wyobrażam co zrobiłby gdyby był zraniony.”. 16 stycznia 1796 znajduje się następująca wzmianka. „Piątek – w końcu przyszedł dzień mojego ostatniego flirtu z Tomem Lefroyem. Kiedy otrzymasz ten list wszystko już będzie skończone. Zalałam się łzami pisząc tę melancholijną konstatację.” Nie wydaje się jednak, żeby był to poważny związek a afera miłosna nie trwała długo. Tym niemniej może to sugerowałoby, że Austen mogła o nim myśleć tworząc postać pana Darcy w „Dumy i uprzedzenia”. W 1801 po przejściu jej ojca na emeryturę rodzina przeniosła się do modnego uzdrowiskowego miasta Bath, które dla Jane stało się tłem jej kilku powieści. Jednak Jane Austen, podobnie jak jej alter ego Anna Elliot czuła niechęć do Bath.> Było to wzmacniane zapewnie przez niezbyt dobrą sytuację finansowa jej rodziny a także z poczucie utraty tak dla niej ważnego związku z rodzimym środowiskiem. W 1802 Austen dostała propozycję małżeństwa od zamożnego i „dużego nazywającego się Harris Bigg-Harris młodszego brata jej przyjaciółek Catherine i Alethea Bigg. zresztą młodszegod niej o sześć lat. Małżeństwo mogło uwolnić ją od skrępowania i zależności, których doświadczała jako stara panna. Początkowo wyraziła zgodę, aby na następny dzień zmienić zdanie. Po śmierci ojca w 1805, Jane, jej siostra i matka mieszkały przez kilka lat w Southampton u jej brata Franka i jego rodziny. Następnie przeniosły się do Chawton w 1809. Tam jej zamożny brat Edward miał majątek z dworkiem. Obecnie jest tam muzeum będące celem turystów i miłośników literatury. Tam Austen napisała swoje ostatnie powieści. Dopiero sześć lat przed śmiercią w 1811 ukazała się jako pierwsza drukiem „Rozważna i romantyczna” i to na koszt jej brata Harryego i jego żony Elizy. Choroba zaatakowała ją w 1816. W maju 1817 przeniosła się do Winchester żeby być bliżej swego lekarza. Zdrowie Jane pogarszało się i 18 lipca zmarła w wieku 41 lat i została pochowana w katedrze Winchester. Dzisiaj uważa się, że chorowała na chorobę Addisona, która była popularna w XIX wieku, jako konsekwencja gruźlicy. W tamtym czasie choroba ta nie była nazwana. Są i tacy, których zdanie jest inne. Uważają oni, że zmarła ona na raka piersi. 

15 grudnia 2013

Dzisiaj 58 rocznica śmierci Horace McCoya

Horace McCoy
14 kwietnia 1897 - 15 grudnia 1955

„Chodź, siądziemy i będziemy nienawidzili ludzi...”


Horace McCoy urodził się w r. 1897 w Peagram (stan Tennesee). W czasie pierwszej wojny światowej był pilotem; dwukrotnie ranny, odznaczony został Croix de Guerre. Potem pracował jako komiwojażer, reporter, aktor i redaktor. Zaczął też pisać opowiadania i publikować je w czasopismach wydawanych na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, a to utorowało mu drogę do Hollywood. W ciągu dwudziestu lat pracy w Hollywood - do swej śmierci w r. 1955 - napisał blisko 70 scenariuszy filmowych.


Powieść "Czyż nie dobija się koni?", napisana w latach 1932-1933 i opublikowana w dwa lata później, to pierwsza z pięciu powieści McCoya. Krytycy przyjęli ją entuzjastycznie, jednakże książka pozostała prawie nie znana w Ameryce. W Europie natomiast, a szczególnie we Francji wywołała kilka lat później wielkie zainteresowanie. Malraux, Gide, Sartre i inni uznali ją za pierwszą amerykańską powieść egzystencjalną, a jej autora stawiali na równi z Hemingwayem i Faulknerem. Sukces powieści w Europie przyczynił się do ponownego jej wydania w Stanach Zjednoczonych w r. 1946. W r. 1969 Sydney Pollack dokonał ekranizacji tej powieści.

"Red Pringle dostrzegł Johna, zanim zauważył go Theban. Napiął lekko mięśnie i wysunął z kieszenie swoją czterdziestkę piątkę. Theban widział jego gest i zorientował się, że nadeszła wreszcie chwila, na którą czekali.
- To on - powiedział Theban.
- Widzę go - odparł Red.
- Co najmniej trzy strzały, Red. Będziesz miał na to dość czasu.
- Może więcej - obiecał Red. Otworzył drzwi i wysiadł.
Theban też otworzył drzwi i wysiadł na drugą stronę.
Przechodnie leniwym strumieniem zbliżali się z obu stron do restauracji "Pod Złotym Kogutem".
John Conroy podchodził do drzwi.
Pringle czekał przy samochodzie. Jego pistolet ukryty był pod marynarką.
Drzwi restauracji otworzyły się powoli i John wyszedł na ulicę.
 



14 grudnia 2013

Dzisiaj 97 rocznica urodzin Shirley Jackson

Shirey Jackson
14 grudnia 1916  - 8 sierpnia 1965

„Gruby płaszcz ciszy pokrywał drewno i kamień Domu na Wzgórzu, a cokolwiek wędrowało w tych murach, wędrowało samotnie.”


Shirley Jackson (14 grudnia 1916 - 8 sierpnia 1965), wpływowa amerykańska autorka. Popularna pisarka w swoim czasie, porównywana do Neila Gaimana, Stephena Kinga, Nigela Kneale i Richarda Mathesona. Jest najbardziej znaną z opowiadania " Loteria (1948). wej Afryki zakazane "Loterii", i czuła, że przynajmniej zrozumieć historię ". Shirley Jackson urodziła się w Hardie w San Francisco , Kalifornia , na Leslie i Geraldine Jackson, Shirley i jej rodzina mieszkała we wspólnocie Burlingame, California , zamożnej mieszczańskiej dzielnicy. Uczęszczała na studia do University of Rochester, później ukończyła z tytułem licencjata z Syracuse University w 1940 roku.


Mericat Blackwood mieszka w rodzinnej posiadłości ze swą siostrą Constance i wujem Julianem. Nie tak dawno temu rodzina liczyła siedmiu członków - do czasu, kiedy pewnej nocy do cukiernicy trafiła śmiertelna dawka arszeniku. Uwolniona od zarzutu morderstwa Constance wróciła do domu, gdzie Mericat robi wszystko, by uchronić ją przed natarczywością i wrogością miejscowej społeczności. Dni upływają w dosyć szczęśliwym odosobnieniu, aż pewnego dnia do posiadłości przybywa kuzyn Charles. 







Dalszy ciąg dziejów bohaterów książki "Życie wśród dzikusów", która ukazała się w takim samym wydaniu w 1977 r. Jej autorka, Shirley Jackson (1919-1965), jest matką owych czworga sympatycznych "dzikusów" i "demonów" i znaną pisarką amerykańską. "Poskramianie demonów" rozgrywa się w spokojnej, pięknej scenerii Vermontu, w ogromnym domu pełnym psów, kotów, książek i... dzieci.







Loteria to zbiór opowiadań, mozaika układająca się w całość, a każde opowiadanie jest relacją o punkcie zwrotnym w życiu protagonisty, kiedy niespodziewanie, w olbrzymim skrócie objawia mu się prawda o jego życiu, prawda o nim samym.










"Ludzie sentymentalni utrzymują, że kobiety decydują się na trzecie dziecko, bo uwielbiają niemowlęta, ludzie cyniczni twierdzą zaś, że matka dwojga zdrowych, aktywnych dzieci oddałaby wszystko za dziesięć dni szpitalnego spokoju; moja opinia zawiera się gdzieś pomiędzy dwiema powyższymi, ale muszę przyznać, że bliżej tej drugiej"[1]. Dwoje, troje, czworo dzieci, pies, dwa koty, tysiące książek i mnóstwo malutkich kółeczek od różnych rzeczy, a nad całym tym chaosem próbuje zapanować jedna ...