30 lipca 2013

Przeczytane


Björn B. Jakobsson - "Na końcu drogi" 


Muszę zacząć czytać kolejne skandynawskie kryminały. Ta książka pomimo debiutu pisarza nie jest napisana amatorsko. Ciekawa fabuła, zaskakujące sytuacje, a do tego specyficzny skandynawski klimat sprawia, że książka jest ciekawa. Z chęcią przeczytałabym dalszą część tej historii jednak niestety to koniec i pozostaje się zadowolić kolejnym książkami tego autora. Akcja rozgrywa się w odciętym do świata domu, dziwni sąsiedzi później fałszywi policjanci do tego problemy Ivony ze swoją przyrodnią nastoletnią córką Polly. Chyba nikt nie chciałby znależć się w takim miejscu. Pocieszający jest fakt, że bohaterki są spostrzegawcze i odważne dzięki czemu przeżyły. Książka ma szczęśliwe zakończenie dla bohaterek bo napewno nie dla pozostałych 6 nieszczęśników:)

Są gorsze przestępstwa niż palenie książek na przykład nie czytanie ich.

Pisarz to niekoniecznie osoba wykształcona pod każdym względem oto 5 twórców, którzy już od najmłodszych lat mieli do szkoły pod górkę, rzucali szkołę aby podróżować i może tylko dzięki takiej decyzji powstały tak wspaniałe dzieła. Urodzili się z talentem, którego nikt nie może podważyć jednak bez zmbicji aby skończyć szkołę.


Mark Twain

Mark Twain poruszył wyobraźnią czytelników nie na żarty. To on stworzył takie postacie, jak Tomek Sawyer czy Huck Finn, napisał słynna powieść pt. „Książe i żebrak”. Nie rzucił szkoły z buntowniczych przyczyn, a z powodu trudnej sytuacji materialnej. Szkolne mury opuścił w wieku lat 12, po śmierci ojca. Pracował wtedy za chleb i ubranie jako pomocnik drukarza. To starszy brat kupił mu maszynę do pisania. Jak się okazało, nie była potrzebna Twainowi szkoła, by napisać ponadczasowe książki.




Jack London

Jack London ponad edukację cenił sobie przygodę. Szkołę rzucił niebywale wcześnie, bo niedługo po ukończeniu lat dziesięciu. Najmował się w przeróżnych zawodach – przez co jego biografia jest arcyciekawa. Był kłusownikiem, gazeciarzem, trampem, a także marynarzem. Podróżował po całym świecie,
silny, mocny, zupełnie inny od stereotypowego pisarzyka – cherlawego i ślęczącego całe dnie w zamkniętym pomieszczeniu. Napisał jedne z najlepszych książek przygodowych w historii, w tym słynnego „Białego kła”.




Cyprian Kamil Norwid

Mimo że pani od polskiego z imponującym uporem starała się wykładać nam na lekcji jego poezję, sama jego sylwetka nie stanowiłaby dla nas dobrego przykładu. Będąc w gimnazjum, rzucał szkołę kilkakrotnie. Wędrując z placówki do placówki, na piątej klasie edukację postanowił zakończyć definitywnie. Później przez jeszcze jakiś czas uczęszczał do szkoły malarskiej. Był jednak przede wszystkim samoukiem – dziwakiem. Nieprzystosowanym do świata i ludzi – jednak arcygenialnym.







Charles Dickens

Poczciwy Dickens, ten od „Opowieści wigilijnej” czy „Olivera Twista” naprawdę był dobrym uczniem. Na szkolną edukację nie pozwoliła mu jednak trudna życiowa sytuacja – gdy miał 12 lat, jego ojca zamknięto w więzieniu za długi. Młody Dickens musiał podjąć się jakiejś pracy – zaczął więc zarabiać niewielkie pieniądze za dwanaście godzin dziennie w fabryce butów. Kiedy ojciec wrócił, Dickens również mógł się cieszyć powrotem do szkoły. Ciężkie doświadczenie z dzieciństwa mocno jednak odcisnęło się na jego twórczości.





George Bernard Shaw

Był zupełnym indywidualistą. Zmieniał szkołę za szkołą, aż w końcu w wieku 14 lat powiedział dość. Wolnego czasu nie zmarnował jednak na robieniu byle czego. Przesiadywał w bibliotekach i jako młody człowiek o ogromnych możliwościach sam kontynuował swoją edukację. No a potem napisał epokowe dzieła.

27 lipca 2013

Istnieje tylko jedna rzecz gorsza od niedotykania książek przez ostatnie 90 dni: Niedotykanie książek przez 90 dni i myślenie, że nic się nie stało

Kontrowersyjni pisarze, artyści dziwacy o niekonwencjonalnym sposobie myślenia słynący z opinii na przekór panującym w danym wieku konwenansom. Styl życia, który nie godził się żaden sposób z epoką, przez co artyści kończyli w więzieniach, a w najlepszym wypadku kończyło się na infamii, niepowodzeniu w sprzedaży. Zdażały się również przypadki potępienia danego dziela przez Kościół w takim przypadku los pisarza był przesądzony. Jednak literaci to osobliwa grupa nonkonformiści którzy z pisania prawdy czerpią najwięcej i nie zważają na konsekwencje najlepszym przykładem jest Emil Zola, który zginął w podejrzanych okolicznościach po napisaniu książki politycznej. Nadzwyczaj inteligentni i wrażliwi.


Oscar Wilde - najbardziej kontrowersyjny pisarz XIX w

Oscar Fingal O’Flaherty Wilde, syn wybitnego dublińskiego chirurga, wyróżnia się spośród grupy wiktoriańskich dramaturgów. Po ukończeniu Trinity College w Dublinie, Wilde studiował w Oksfordzie w Magdalen College, gdzie założył Ruch Estetyczny, który propagował ideę „sztuka dla sztuki”.
Poślubiwszy Constance Lloyd w roku 1884, opublikował kilka książek dla dzieci, natomiast w roku 1891 opowieść o hedonistycznym Adonisie o udręczonej duszy satyra, „Portret Doriana Graya”. W doskonałym cyklu komedii - „Wachlarz Lady Windermere” (1892), „Kobieta bez znaczenia” (1893), i „Mąż idealny” (1894) - Wilde podbił sceny londyńskich teatrów swoim epigramatycznym, dowcipnym stylem i łatwością wypowiedzi.
W roku 1895 tragiczny upadek Wilde'a przyspieszyło oskarżenie o homoseksualizm przez Markiza of Queensbury, ojca bliskiego przyjaciela Wilde'a, Lorda Alfreda Douglasa. Potem Wilde został skazany na dwa lata ciężkich robót za praktyki homoseksualne. Doprowadzony do bakructwa i ze zniszczonym zdrowiem, wyszedł z więzienia w roku 1897 i osiedlił się w Paryżu przyjmując pseudonim                                                              „Sebastian Melmoth”. Zmarł trzy lata później.


Jerzy Kosiński - "wielki mistyfikator"

Kosiński urodził się 14 czerwca 1933 roku jako Jerzy Nikodem Lewinkopf w wykształconej i zamożnej rodzinie łódzkich Żydów. Wyczuwając zbliżającą się katastrofę w momencie wejścia hitlerowców do Polski, ojciec Lewinkopf umieścił rodzinę w małej wiosce Dąbrowa Rzeczycka pod Sandomierzem. Swoje bezpieczeństwo musieli drogo opłacać, ale przeżyli wojnę we względnym komforcie. Być może wtedy właśnie zaczęła powstawać fabuła najsłynniejszej książki Kosińskiego "Malowanego ptaka" - historii żydowskiego chłopca ukrywającego się wśród okrutnych, antysemickich polskich wieśniaków.
Dramatyczne wydarzenia w niej opisane niewiele jednak miały wspólnego z rzeczywistością, w jakiej autor spędził okupację. Sam Kosiński przyznał się kiedyś, że wykorzystał polski tekst, który ukazał się po wojnie, zatytułowany "Polskie dzieci oskarżają". A jednak zdecydował się przedstawić "Malowanego ptaka" jako powieść autobiograficzną, opartą na faktach. Książka została przetłumaczona na 20 języków i pomogła autorowi stworzyć własną legendę. Hollywood okrzyknął ją kwintesencją literatury czasu Zagłady.
W 1973 roku Kosiński został prezesem amerykańskiego Pen Clubu i pełnił tę funkcję przez prawie dwie dekady. Do jego najbardziej znanych książek należą "Wystarczy być", "Inball", "Pustelnik z 69 ulicy". Kosiński pisał dużo, jednak dość szybko krytyka amerykańska zaczęła mu zarzucać nazbyt już otwarte czerpanie z dzieł innych pisarzy. Największy bestseller Kosińskiego "Po prostu być" oparty jest na "Karierze Nikodema Dyzmy", oskarżenia o plagiat przewijają się jednak przez całą jego literacką twórczość, co jednak - do pewnego momentu - nie szkodziło mu w oczach czytelników. Sławny, czytany, cytowany, dobrze zarabiał na swoich powieściach. 3 maja 1991 roku Kosiński popełnił samobójstwo w wannie zażywając barbiturany i nakładając na głowę plastikowy worek. W pożegnalnej notce napisał: "Kładę się teraz do snu, na trochę dłużej niż zwykle.


Jorge Louis Borges - pisać do utraty wzroku...

Pochodził z Buenos Aires, z zamożnej rodziny kreolskiej o bogatych tradycjach literackich.
Centralne miejsce w jego życiu i twórczości zajmowała biblioteka, która - jak twierdził - symbolizowała różnorodność świata i ludzkich losów. Pierwszą był olbrzymi, rodzinny księgozbiór ojca."Sądzę czasem, że nigdy z tej biblioteki nie wyszedłem. Miałem tak słaby wzrok, że zapomniałem już niemal wszystkie twarze z tamtych czasów (...), a jednak pamiętam dokładnie staloryty w Encyklopedii Chambersa i w Britannice" - wspominał w biografii.
 W 1937 roku dostał pracę starszego bibliotekarza w jednej z dzielnic Buenos Aires. Już wtedy wręcz pożerał książki. W godzinę załatwiał zawodowe obowiązki, po czym zamykał się suterenie i przez pięć godzin czytał. Po powrocie do domu znowu czytał.
 Cierpiał na dziedziczną w jego rodzinie chorobę powodującą ślepotę. Sam więc nazywał ten styl życia wyścigiem z czasem. Opisał to zresztą w "Poemacie o darach", gdzie mówi o ironii Boga, który dał mu jednocześnie 800 tys. książek i ciemność. Ale tracił wzrok nie tylko z powodu choroby. Ślepł, bo nieustannie czytał i pisał. Przestał widzieć w wieku 55 lat. Od tego czasu opiekowała się nim matka, która towarzyszyła pisarzowi w podróżach po świecie. I to ona od tego czasu czytała mu książki. Rok później został dyrektorem Biblioteki Narodowej w Buenos Aires.
 W 1923 roku opublikował swój pierwszy zbiór poezji "Fervor de Buenos Aires". Jako pisarz zasłynął jednak przede wszystkim nowatorskimi opowiadaniami z pogranicza prozy fabularnej i eseju ("Fikcje"). Jego dzieła - do najważniejszych zalicza się m.in. "Alef", "Raport Brodiego", "Księgę piasku", "Pochwałę cienia" - stały się obiektem wnikliwych analiz i licznych interpretacji. Borges był też uważany za jednego z najgenialniejszych i zarazem najczęściej wdających się w polemiki pisarzy z Ameryki Południowej.
 Przez 30 lat nominowany był do literackiej Nagrody Nobla, której nigdy jednak nie otrzymał. Sam zresztą był bardzo surowym krytykiem własnej twórczości - palił rękopisy, cenzurował wydania.
 Jego twórczość miała olbrzymi wpływ na pisarzy XX i XXI wieku. Umberto Eco przyznaje, że w czasie pisania "Imienia róży" dzieła, jak też samo życie argentyńskiego twórcy były głównym źródłem jego inspiracji. W "Trans-Atlantyku" ma zaś miejsce pojedynek na słowa pomiędzy "najwybitniejszym pisarzem Argenty" a samym Gombrowiczem. Pisarz wystąpił też m.in. w powieści swego rodaka Ernesta Sabato, oczywiście też jako oponent autora.
 W 1957 roku "Le Figaro Littéraire" omyłkowo ogłosiło zgon Jorge Luisa Borgesa. Potem, w 1986 roku, podczas prawdziwego pogrzebu pisarza w katedrze św. Piotra w Genewie, jakaś wielbicielka pomyliła trumny i zawodziła nad zwłokami innego człowieka, biorąc go za Borgesa.
Urodzony 24 sierpnia 1899 roku w Buenos Aires pisarz zmarł 14 czerwca 1986 roku w Genewie.



Sir Ahmed Salman Rushdie

Brytyjski pisarz i eseista indyjskiego pochodzenia, specjalizujący się w tematach związanych z Subkontynentem Indyjskim.
 Laureat wielu prestiżowych nagród literackich (m.in. Booker i Whitebread Awards). Jego najsłynniejszą powieścią są "Szatańskie wersety". Książka, podejmująca problematykę początków islamu spotkała się z niezwykłą wrogością w krajach muzułmańskich. Rushdie został wyklęty przez wyznawców tej religii, a jego książki płonęły na stosach. Po oficjalnym ogłoszeniu fatwy przeciwko niemu, nakazującej każdemu wiernemu muzułmaninowi zabicie go, musi żyć w ukryciu pod stałą ochroną policji.








Philip Roth

Jeden z najwybitniejszych współczesnych pisarzy amerykańskich.
 Urodził się w konserwatywnej rodzinie żydowskiej, w mieście Newark w stanie New Jersey. Większość jego wczesnych powieści i opowiadań rozgrywa się w tamtych okolicach.
 Od lat 60. swą literacką karierę łączy z pracą naukową. Od 1988 jest profesorem w nowojorskim Hunter College.
 Oprócz wyżej wspomnianych, jego najbardziej znane powieści to: Operacja Shylock, Teatr Sabata, Amerykańska sielanka. Bohaterem wielu jego powieści jest Natan Zuckerman, uważany za literackie alter ego pisarza.
 Za swą twórczość Roth otrzymał dwukrotnie National Book Critics Circle Award oraz trzykrotnie nagrodę PEN/Faulkner. Od wielu lat jest jednym z najpoważniejszych kandydatów do literackiej Nagrody Nobla, której wciąż jeszcze nie otrzymał. Opisywany przez recenzentów jako najbardziej wyrafinowany amerykański pisarz postmodernistyczny, a przez amerykańskich literatów uznany ostatnio w plebiscycie za najlepszego żyjącego autora, Roth postrzegany jest jednocześnie jako narcyz, mizogin i literacki celebryta, który swoje życie przeniósł w całości do swoich powieści tak, jakby były tabloidami.



James Fogle - pisarz i przestępca


23 sierpnia w więzieniu w Monroe (Waszyngton) zmarł kontrowersyjny pisarz James Fogle. Zasłynął tym, że w swojej książce „Drugstore Cowboy” opisał kulisy popełnionych przez siebie przestępstw. W chwili śmierci odsiadywał karę 16 lat więzienia za kradzież, chorując na raka. Fogle jako dwunastoletnie dziecko ukradł pierwszy samochód w życiu, w wyniku czego trafił do zakładu poprawczego. Po wyjściu nie zmienił

swojej drogi życia i większą jego część spędził w więzieniu. Książki zaczął pisać jako młody mężczyzna, jednak dopiero gdy miał 40 lat, jego twórczość wypłynęła na zewnątrz, poza więzienne mury. Dramat „Drugstore Cowboy”, jedyna wydana powieść urodzonego w Wisconsin Fogle’a, opisuje losy narkomanów, którzy dla zaspokojenia własnych potrzeb okradają apteki. Na podstawie książki w 1989 roku powstał film pod tym samym tytułem (w Polsce „Narkotykowy kowboj”) w reżyserii Gusa Van Santa (później reżyser „Buntownika z wyboru”), gdzie w głównych rolach zagrali Matt Dillon i Kelly Lynch.






23 lipca 2013

„Często jest mi trudniej pozbyć się jakiejś książki niż zdobyć nową. Tomy przylepiają się do półek w tym pakcie konieczności i zapomnienia, jakby były świadkami pewnej chwili w naszym życiu, do której nie powrócimy. Ale podczas gdy tam nadal są, uważamy je za część nas samych.”

Dzisiaj pierwszy miesiąc mojego bloga:D Moje 23 urodziny:D Muszę się pochwalić prezentami jakie dostałam, oczywiście książki, nie ma dla mnie lepszego przezentu niż książka, sama sobie również kupuje je bardzo często bez okazji ale chyba każdy dzień jest dobry, a przez kupienie książki staje się jeszcze lepszy i oby takich dni z książką było jak najwięcej:D Poprzez czytanie buduje w głowie dom z papieru, który jednak jest trwalszy niż wszytsko inne bo nikt mi przeczytanych książek nigdy nie odbierze. Oto moje przezenty:D:D Tak się cieszę:D


Akcja powieści rozpoczyna się w 1854 roku w ciemnych uliczkach Londynu. Główny bohater Edward Glyver morduje z zimną krwią obcego mężczyznę. A dokładniej wbija mu w serce ukradziony wcześniej nóż. Mężczyzna ten jest ofiarą przypadkową. Glyver tak naprawdę chciał się tylko przekonać, czy jest w stanie zabić człowieka. Ta wiedza miała mu zapewnić bezbłędne działanie podczas planowanego odwetu na śmiertelnym wrogu Phoebusie Dauncie.
Jednak zanim do tego dojdzie Edward z ogromną starannością i miłością do detalu opowiada historię swojego życia, wyjaśnia tajemnicę swojego pochodzenia i tłumaczy motywy, dla których pragnie krwawej zemsty na dawnym szkolnym koledze.










Poruszająca opowieść o zmaganiach człowieka, który próbuje uciec od swojej przeszłości. Czarny humor, rodzicielska miłość i nagła śmierć – wszystko w najnowszej książce Olle Lönnaeusa, autora skandynawskiego kryminału pt. Pokuta.
Mike Larsson ma wielkie serce i równie wielki talent do wpadania w tarapaty. Przyczyną jest jego wybuchowy charakter, który prowadzi go za kratki. Po wyjściu z więzienia Mike decyduje się rozpocząć nowe życie i stać się prawdziwym ojcem dla swojego dorastającego syna. Udaje się do miasteczka Tomelilla na południu Szwecji, gdzie mieszka jego 14-letni syn, Robin, wychowywany przez rodziców zastępczych.
Chłopak jest wystraszony i podejrzliwy, nie zamierza rozczarować się po raz kolejny. Mike musi przekonać syna, że tym razem go nie zawiedzie. Nieoczekiwanie zostaje wciągnięty w wir niebezpiecznych wydarzeń, przez co sytuacja znów się komplikuje. Czy znajdzie się ktoś, komu Mike będzie mógł zaufać? Czy pomoże mu jedyny przyjaciel, Rolle? A może będzie to planująca zemstę Amela, imigrantka z Bośni?





Thriller rozgrywający się w mroźnym, skandynawskim klimacie.

Odcięte od świata i narażone na niebezpieczeństwo kobiety stają do walki o życie.

W trakcie jesiennych ferii Ivona wraz z swoją piętnastoletnią przyrodnią córką Polly wybierają się do domu na północy Szwecji, aby spędzić kilka dni sam na sam, bez telewizji, internetu i telefonów komórkowych. Pobyt w odciętym od cywilizacji miejscu miał być dla nich obu początkiem nowego życia. Stał się jednak początkiem koszmaru. Śnieżyca uniemożliwia kontakt z światem. W okolicy policja ściga dwóch przestępców podejrzanych o brutalne morderstwo. Ivona i Polly muszą podjąć walkę o życie.






Szampan-führer to opowieść o podstępie, miłości i śmierci z szampanem w tle sięgająca czasów drugiej wojny światowej.
Doskonała książka dla miłośników kryminałów i dobrego wina!
Co kryje się za nagłą śmiercią legendarnego kipera z Szampanii?
 Jakie odległe tajemnice skrywają piwnice francuskich winiarni?
Harald Poppe już prawie żałuje, że dał się skusić na wycieczkę koneserów wina do Épernay we Francji. Oczywiście lubi wino i szampana, ale przez większość czasu nie ma pojęcia, o czym mówi przewodniczka. Kiedy grupa zwiedza znaną winiarnię Cloët- Décleaux, Harald znajduje umierającego Anselme’a Guidota, legendarnego kipera, przez co nagle zostaje wciągnięty w historię, która zupełnie zmieni jego życie.
Zanim Anselme Guidot odda ostatnie tchnienie w piwnicach winiarni, zdoła przekazać Haraldowi parę tajemniczych słów – słów, które doprowadzą go do pięknej wnuczki kipera, Isabelle. Razem niespodziewanie odkryją coś, co utwierdzi dziewczynę w przekonaniu, że śmierć jej dziadka nie była naturalna. Aby odnaleźć mordercę Anselme’a Guidota, wraz z Haraldem będą zmuszeni zagłębić się w krwawą historię Szampanii, która w czasie drugiej wojny światowej znajdowała się pod niemiecką okupacją

21 lipca 2013

"Są książki, które zmieniają sposób patrzenia na świat, po ich przeczytaniu chce się umrzeć albo żyć inaczej. Jeśli chce się cos zrozumieć trzeba pytać o to ludzi albo książki. Książki też są ludźmi. Mogą pomóc jak ludzie i jak ludzie kłamią"

Ciekawostki z życia pisarzy.


Niektórzy z twórców literatury wyróżniali się spośród innych dziwactwami, które często wzbudzały sensację.

Marcel Proust nie znosił zapachu kwiatów i światła słonecznego gdyż cierpiał na rzadki rodzaj astmy. Pisał nocami w pokoju obitym korkiem.

Guy de Maupassant około 40 roku życia zaczął zdradzać objawy choroby umysłowej, poprzedzonej uporczywą manią prześladowczą - widmo złośliwego sobowtóra i zakończył żywot w domu dla obłąkanych.

Honore de Balzac mógł pisać tylko od północy do południa, ubrany w biały habit przepasany złotym łańcuchem i wypijająć hektolitry kawy.

Wena twórcza nawiedzała Ernesta Hemingway'a tylko w jednaj pozycji: stwała przy specjalnym pulpicie opierał się i wtedy mógł pisać.

Fryderyk Shiller tworzył upajająć się zapachem zgniłych jabłek które zawsze trzymał w szufladzie.

Mark Twain miał brzydki zwyczaj - strasznie przeklinał. Żona chcąc pomóc w zwalczaniu tego nawyku poradziła mu, by za każdym razem ilekroć zaklnie, włożył do kieszeni kamyk.
Kiedyś pisarz wrócił po ciężkim dniu do domu, opróżnił kieszeń z dużej ilości kamyków i powiedział:
- Resztę wkrótce przywiezie samochód ciężarowy.

Lew Tołstoj na balu dobroczynnym zatańczył z wytworną damą.
- Mistrzu, jak to uprzejmie z pańskiej strony, że tańczy pan z taką nic nie znaczącą istotą, jak ja.
- Nie ma co się dziwić, przecież jesteśmy na balu dobroczynnym!

Hans Christian Andersen nie dbał zbytnio o swój wygląd. Kiedyś pewien bankier spotkał go na spacerze w parku i złośliwie zapytał:
- Czy ten nędzny przedmiot na pańskiej głowie jest cylindrem?
Andersen odparł:
- Tak, jeśli ten nędzny przedmiot pod pańskim cylindrem jest głową.

Na pewnym przyjęciu Mark Twain siedział obok słynnej, zarozumiałej aktorki.
- Ależ pani jest piękna! - zauważył pisarz.
- Bardzo żałuję, że nie mogę tego samego powiedzieć o panu.
- Ooo, widzę, że szanowna pani umie kłamać tak jak ja!

Do Waltera Scotta przyszedł młody pisarz, prosząc o opinię na temat swej pierwszej powieści. W trakcie rozmowy młodzieniec stwierdził:
- Szekspir czytał swoje utwory pewnej starej kobiecie w przekonaniu, że sceny które jej się spodobają, zyskają aprobatę publiczności.
Na to Scott:
- Bardzo jesteś uprzejmy, ale dopóki ty nie będziesz Szekspirem, dopóty ja nie będę starą kobietą.

Stanisław Wyspiański był człowiekiem licznych talentów. Malarz, grafik, literat, scenograf, projektował także wnętrza. Wielbicielką Wyspiańskiego była profesorowa Pareńska, teściowa Tadeusza Boya Żeleńskiego. Gdy jej córka Zofia wraz z mężem tuż po ślubie udała się w podróż do Paryża, kobieta zamówiła u Wyspiańskiego projekt wystroju ich mieszkania. Artysta z zapałem wziął się do pracy. Zaprojektował każdy detal od koloru ścian, poprzez firany, żyrardiery na kwiaty, na meblach skończywszy, a następnie z troską doglądał realizacji prac, nie wchodząc w żadne kompromisy ani z wykonawcami, ani z gospodarzami. Wkrótce gniazdko młodych małżonków było gotowe. Podobno salon z meblami wykonanymi z białego jaworu, z amarantowymi obiciami, ścianami, portierami i firankami w tym samym kolorze, był olśniewający. Odwiedzający Żeleńskich przyjaciele nie mogli się nachwalić piękna mieszkania, dopóki nie usiedli. Meble były bardzo niewygodne. Ich projektant bronił swojej koncepcji i twierdził, że "meble w salonie nie powinny być wygodne, bo inaczej goście za długo siedzą i zabierają czas do pracy". Żeleński zanotował, że każdy mebel zdawał się mówić "cierp i czuwaj". Przy pierwszej okazji meble zostały sprzedane. "Gdy je wynoszono, burząc piękną harmonię linii, łzy mieliśmy w oczach na widok zniszczenia myśli wielkiego artysty" - dodawał z ulgą Żeleński.

Juliusz Słowacki, najbardziej romantyczny wśród romantycznych poetów, autor „Kordiana”, był wytrawnym graczem giełdowym. Z powodzeniem kupował i sprzedawał akcje spółek kolejowych na raczkującej wówczas francuskiej giełdzie. Dywersyfikował swój portfel i inwestował także w bardziej bezpieczne obligacje bankowe. Zyski Słowackiego z operacji finansowych były znacznie wyższe niż przychody ze sprzedaży książek, choć zdarzało mu się także „utopić” na giełdzie kilka tysięcy franków.
Znajomość zagadnień finasowych zdobył poeta po studiach prawniczych, podczas stażu w Rządowej Komisji Przychodów i Skarbu w roku 1829. Królestwo Kongresowe przeżywało wówczas okres rozkwitu finansowego. Słowacki okazał się nadzwyczaj pojętnym uczniem.

Cyprian Kamil Norwid lubił podkreślać, że jednym z jego przodków był król Jan III Sobieski. Tymczasem powinowactwo Norwida z królem jest bardzo odległe i śmiało można je określić potocznym wyrażeniem "piąta woda po kisielu".
Anna Sobieska, babka poety ze strony matki, wywodziła się z Sobieszyna i Woli Sobieskiej z ziemi stężyckiej. Była w dziesiątym pokoleniu prawnuczką żyjącego w połowie XVI wieku Sebastiana Sobieskiego, sędziego stężyckiego. Od tego samego Sebastiana Sobieskiego wywodził się w piątym pokoleniu Jan Sobieski, późniejszy król Polski. Pomiędzy Janem a Anną nie było jednak bezpośredniego następstwa pokoleń. Norwid nie był zatem potomkiem króla, a jedynie bardzo dalekim krewnym.
Przodkowie babki Norwida nie wyróżnili się w historii Polski niczym specjalnym, sprawowali podrzędne urzędy, nie dorobili się wielkich majątków, nie wchodzili w alianse małżeńskie z magneterią.
Nie jest także prawdą, że ze strony ojca Norwid miał normandzkie korzenie, jak twierdził w listach do przyjaciół. Brzmienie nazwiska sugeruje jego litewskie pochodzenie. Tomasz Venclova utrzymuje, że nazwisko utworzono od dwóch litewskich czasowników: nereti (chcieć) i widr (widzieć), czyli Norwid to „ten, który chce widzieć”. Szkoda, że poeta nie znał etymologii swojego nazwiska, mógłby być z niego bardziej dumny niż z królewskich koneksji, ponieważ brzmi naprawdę "norwidowsko".

Najbardziej znanym polskim pisarzem samobójcą jest Stanisław Ignacy Witkiewicz "Witkacy". Targnął się na życie w 1939 r., gdy dowiedział się, że do Polski wkroczyły wojska radzieckie. Na wieść o agresji próbował zaciągnąć się do polskiej armii, gdy mu odmówiono wraz z narzeczoną poszedł do lasu, gdzie zażył narkotyki i podciął sobie żyły. Według innych źródeł miał podciąć sobie tętnicę szyjną.


W 1951 roku życie odebrał sobie poeta, prozaik, publicysta Tadeusz Borowski. Autor "Pożegnania z Marią" zatruł się gazem z kuchenki gazowej, zażył także zbyt dużą dawkę środków nasennych. Miał 29 lat. Przyczyn tego kroku upatrywano w depresji związanej z rolą jaką odegrał w propagowaniu komunizmu, a także w nieszczęśliwym romansie, w który się pisarz się uwikłał.


Poeta, Rafał Wojaczek popełnił samobójstwo w 1971 roku, w wieku 26 lat. Przedawkował lekarstwa uspokajające. Od lat zmagał się z uzależnieniem od alkoholu, depresją. Wszczynał bójki, awantury i podejmował próby samobójcze.


Kilkakrotnie samobójstwo próbował popełnić także Edward Stachura. Próba, którą podjął 24 lipca 1979 roku zakończyła się śmiercią pisarza. Zażył zbyt wiele lekarstw psychotropowych, a następnie powiesił się na sznurze.


3 maja 1991 roku z swoim mieszkaniu w Nowym Jorku samobójstwo popełnił Jerzy Kosiński. Autor "Malowanego ptaka" zażył środki nasenne, wszedł do wanny, założył sobie worek na głowę i umarł. Przed śmiercią napisał „Kładę się teraz do snu, na trochę dłużej niż zwykle. Nazwijmy to wiecznością.”


Ponad 600 tomów napisał w ciągu 57 lat twórczości najbardziej pracowity polski literat, Józef Ignacy Kraszewski. Dorobek pisarza obejmuje 232 powieści, w tym 144 powieści społeczne, obyczajowe i ludowe oraz 88 powieści historycznych. Wśród nich są cenione do dziś "Stara Baśń" czy "Hrabina Cosel". Dodatkowo Kraszewski napisał setki artykułów prasowych jako redaktor wileńskiego „Athenaeum", współpracownik "Tygodnika Petersburskiego", dziennikarz "Gazety Codziennej", "Gazety Polskiej", lwowskiego pisma "Hasło", poznańskiego „Omnibusa”, drezdeńskiego „Tygodnia” i wreszcie „Rachunków”. Kraszewski przetłumaczył "Boską Komedię" Dantego Alighieri i dzieła Szekspira, napisał także dwa dramaty, kilka poematów, zbiór "Bajeczek" dla dzieci oraz popularny do dziś wiersz "Dziad i baba". W wolnych chwilach prowadził obwitą korespondencję.
Jakby tego było mało twórca próbował swoich sił w rysunku i malarstwie. Malował akwarelowe pejzaże, portrety, był obiecującym akwaforcistą.
Jeszcze za życia Kraszewskiego jego imponujący dorobek budził podziw i zdumienie wśród współczesnych. Nadzwyczajna płodność pisarza była także przedmiotem licznych żartów, czego dowodem jest karykatura obok.


 Najwybitniejsi polscy poeci mogli pochwalić się nie tylko rewelacyjnymi utworami literackimi, ale również gromadką wspaniałych dzieci.

Przykład literatom dawał sam Mikołaj Rej z Nagłowic uchodzący za ojca literatury polskiej. Literat doczekał się z żoną, Zofią Kossówną ośmiorga pociech: Andrzeja, Mikołaja, Krzysztofa, Anny, Doroty, Bogumiły, Elżbiety i Barbary.

Udaną rodzinę stworzył również opiewający uroki życia na wsi Jan Kochanowski. Poeta przez lata zakochany w swojej pięknej i mądrej żonie Dorocie, spłodził z nią siedmioro dzieci: Urszulę, Hannę, Halszkę, Poliksenę, Jana, Ewę i Krystynę. Rozpacz po stracie Urszulki znalazła swoje odzwierciedlenie w cyklu "Trenów".

Adam Mickiewicz, ustatkowawszy się nieco po licznych młodzieńczych podbojach, z Celiną Szymanowską miał sześcioro dzieci, czterech synów: Józefa, Aleksandra, Władysława i Jana oraz dwie córki: Helenę i Marię.

Spośród ośmiorga dzieci autorki "Roty" Marii Konopnickiej i jej męża Jarosława dwoje zmarło w niemowlęctwie. Pozostała szóstka: Tadeusz, Stanisław, Zofia, Helena, Laura zainspirowała poetkę do napisania wielu uroczych wierszyków dedykowanych najmłodszym.

Stanisław Wyspiański ze swoją wieloletnią przyjaciółką, a wreszcie także i żoną, Teofilią Pytko doczekał się trojga dzieci: Mieczysława, Stanisława i Heleny. Wyspiańscy wspólnie wychowywali także Teodora, syna Teofilii. Autor "Wesela" realizujący swoje artystyczne cele w wielu dziedzinach sztuki, wielokrotnie malował swoją żonę i pociechy.


18 lipca 2013

Anne Sexton - "Szał"



Nie jestem leniwa.
 Jestem na amfetaminie duszy.
 Każdego dnia wypisuję Boga,
 w którego wierzy moja maszyna do pisania.
 Bardzo szybko. Bardzo intensywnie,
 jak wilk przy żyjącym sercu.
 Nie leniwie.
 Mówią, że gdy leniwy człowiek
 spogląda ku niebu,
 aniołowie zamykają okna.

 O aniołowie,
 trzymajcie okna otwarte,
 tak, bym mogła sięgnąć do środka
 i skraść każdy przedmiot,
 przedmioty, które mówią mi, że morze nie umiera,
 przedmioty, które mówią mi, że proch ma wolę życia,
 że ten Chrystus, co chodził dla mnie,
 chodził po prawdziwej ziemi,
 i że ten szał,
 jak pszczoły co przez cały poranek kłują serce,
 zatrzyma anioły
 przy oknach otwartych
 szeroko jak angielska wanna.

17 lipca 2013

W książkach jest coś szczególnego. Książki przenikają nas do głębi(...) A żadna nie przychodzi samotnie, ale wprowadza imiona innych i jedna każe łaknąć drugiej

Termin pseudonim pochodzi z greki, gdzie słowo pseudonymos tłumaczy się jako noszący kłamliwe imię, nieprawdziwe, zmyślone lub przybrane określenie zastępujące nazwisko. Wiadomo, że autorzy mogą przekazywać czytelnikom swe prace anonimowo, czyli bez podania autora, lub ze wskazaniem twórcy. Początki literatury to właśnie prace anonimowe, z czasem komuś przez badaczy przypisywane (nie ma do końca pewności, czy Homer istniał naprawdę i był autorem Iliady i Odysei). Wielu pisarzy znanych jest bardziej pod pseudonimami literackimi niż pod prawdziwymi nazwiskami. Powodów używania pseudonimów bywało mnóstwo — względy obyczajowe, polityczne, moda, czasem konieczność, czasem kaprys, czasem przypadek. Bywa jednak i tak, że pisarze przyjmują pseudonimy na krótko i w historii literatury są bardziej znani pod własnymi nazwiskami. Mało kto pamięta, że pod pseudonimem pisał Stefan Żeromski, Maria Konopnicka, Adam Asnyk, Wiktor Hugo, Honoriusz Balzak, Zygmunt Krasiński, a także – kto by pomyślał - Juliusz Słowacki.



                         


        Skąd się wzięły pseudonimy??? Jakie były przyczyny???



         Lewis Carroll




Autor “Alicji w krainie czarów” tak naprawdę nazywał się Charles Lutwidge Dodgson, jednak w 1856 roku postanowił przyjąć literacki pseudonim by chronić swoją prywatność. Dodgson nigdy nie przyznawał się, że to on jest tym Lewisem Carrollem, a w swoim zaprzeczeniu bywał na tyle uparty, że gdy do jego biura przychodziły listy zaadresowane na Carrolla, zaprzeczał, że ktoś taki w nim pracuje.

Jego pasją było robienie zdjęć dzieci więc od razu panały na niego podejrzenia o pedofilię. Poniżej zdjęcie wykonane właśnie przez niego.

A skąd wziął sobie ten pseudonim?  W tamtym czasie miał do dyspozycji jedynie wiedzę na temat języka łacińskiego, na który przełożył swoje imiona (Carolus Ludovicus), a następnie lekko je zanglicyzował (Carroll Lewis), by ostatecznie zamienić ich kolejność. Co ciekawe, Dodgson miał ponoć w odwodzie inne pseudonimy, ale właśnie ten został wybrany przez wydawcę jego książek.



George Orwell



Eric Arthur Blair, bo tak naprawdę nazywał się Orwell, wywodził się z raczej niezamożnej rodziny, idealnie wpasowującej się w biedniejszą część klasy średniej. Wstydząc się swojego pochodzenia przed publikacją swojej pierwszej książki (“Na dnie w Paryżu”) w 1932 roku przyjął pseudonim literacki, pod którym jego postać stała się dużo później rozpoznawalna na całym świecie.
Dlaczego wybrał akurat taki? Wertując jego biografię można natrafić na wzmiankę, że “George Orwell” miało odzwierciedlać jego miłość do angielskiej tradycji i ojczystych krajobrazów. George (po polsku Jerzy, gdyby ktoś pytał) jest patronem Anglii, z kolei Orwell jest nazwą popularnej zwłaszcza wśród żeglarzy-                   amatorów rzeki, nad którą również i on lubił                                                                                                 wypoczywać.




Mark Twain







Swoje szkice podpisywał jako “Josh”, serię humorystycznych listów nazwiskiem “Thomas Jefferson Snodgrass”, jednak w historii literatury Samuel L. Clemens (bo takie dane widniały na jego akcie urodzenia) zapisał się jako Mark Twain. Co ciekawe, to nie on wymyślił ten alias – ten został przez niego bezceremonialnie podprowadzony kapitanowi barki rzecznej na Missisipi, który był jego przełożonym.

Zanim na dobre zajął się pisanie Clemens imał się kilku różnych zajęć, ale szczególne miejsce w jego życiu (i książkach) mają spływy po Missisipi, przy których też pracował. To właśnie tam dowiedział się, że bezpieczna głębokość wody, po której statek może przepłynąć to dwa sążnie (~3,6 metra), odmierzane linką do sondowania dna (w tym miejscu należy dodać, że w archaicznym angielskim “dwa” to właśnie “twain”). Kiedy można było bezpiecznie przepłynąć, osoba zajmująca się sprawdzaniem głębokości oznajmiała kapitanowi “by the mark twain” (“mark” – z ang. “oznaczenie”) co było skrótową wersją zdania “according to the mark on the line, the depth is two fathoms” (“zgodnie z oznaczeniem na linie, głębokość wynosi dwa sążnie”). Zawołanie “mark twain” na rzece słyszane było tak często, że wspomniany kapitan barki, na której pracował Samuel L. Clemens, zaczął podpisywać tak raporty z informacjami o rzece Missisipi. Autor “Przygód Tomka Sawyera” i "Hucka Finna” przyznał, że ukradł pseudonim kapitanowi Isaiahowi Sellersowi, gdyż potrzebował aliasu w pracy dziennikarza. Prawda jest jednak zgoła inna – wg ekspertów Clemens stworzył Marka Twaina, bo nie chciał podpisywać prawdziwym nazwiskiem rachunków za alkohol w saloonie w Virginia City w stanie Nevada. Cóż, powód dobry jak każdy inny.



       Richard Bachman





Jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się, po co Stephenowi Kingowi pseudonim, prawdopodobnie nie zdajecie sobie sprawy, jak płodnym pisarzem był jeszcze w XX wieku. A pisał (po sukcesie kilku późniejszych powieści, wydawał też te archiwalne) tak dużo, że musiał zdecydować się na wydawanie niektórych książek pod innym nazwiskiem, gdyż wydawcy uznali, że czytelnikom może wydać się podejrzane, iż jeden autor jest w stanie napisać dwie zbliżonej objętością do encyklopedycznego tomu książki rocznie. Początkowo King chciał używać aliasu Gus Pillsbury, jednak na moment przed wydaniem powieści “Rage” (1977 r.) doszedł do wniosku, że nie bardzo to pasuje do tonu w jakim pisane są jego powieści. W ostatniej chwili podjął więc decyzję o zmianie, wybierając chyba na najnudniejszy pseudonim w historii literatury. Co go zainspirowało? Przypadek. W chwili rozmyślania nad zmianą nazwiska, zobaczył na biurku książkę Richarda Starka (nawiasem mówiąc, to też jest pseudonim autora urodzonego jako Donald Westlake), podczas gdy w tle przygrywał utwór “You Ain’t Seen Nothin’ Yet” zespołu Bachman-Turner Overdrive.
Prawdziwa tożsamość Richarda Bachmana została ujawniona dopiero w 1985.


                                                              Stan Lee



Twórca Spider-Mana i innych superbohaterów ze stajni Marvela, a także scenarzysta i producent filmowy w jednej osobie, legitymuje się na przejściach granicznych paszportem, w którym wyczytać można jego prawdziwe nazwisko: Stanley Martin Lieber. Przyznacie, że brzmi dość, hmm, poważnie?

Tak samo uważał Stanley, który doszedł do wniosku, że nie wypada mu podpisywać komiksów i książek dla dzieci nazwiskiem rodowym, którego postanowił użyć dopiero wtedy, gdy przejdzie do nieco poważniejszego repertuaru. Zanim jednak do tego doszło, jego pseudonim stał się na tyle rozpoznawalny, że już nie było sensu wracać do prawdziwych danych osobowych. Z drugiej strony, okazji do ich użycia chyba nie miał nigdy.



                                                                  Bolesław Prus




Bolesław Prus, jak wszyscy wiemy z lekcji języka polskiego, tak naprawdę nazywał się Aleksander Głowacki i wychodził z podobnego założenia co opisany powyżej twórca dwudziestowiecznych komiksów. Autor “Anielki”, “Lalki”, “Katarynki” (i innych utworów, którymi męczono nas podczas wypełniania obowiązku szkolnego) w wieku 25 lat zaczął pisać felietony, których nie chciał podpisywać własnym nazwiskiem, uważając, że swoją tożsamość jest gotów zdradzić tylko w przypadku form poważniejszych. Swoich gazetowych wypocin za takie nie uważał, podobnie zresztą jak wczesnych nowel i powieści, które dziś uważane są za arcydzieła polskiej literatury.

Skąd zaczerpnął swój pseudonim? Urodzony w rodzinie dworskiego ekonoma Antoniego Głowackiego, który mógł pochwalić się szlacheckim pochodzeniem i herbem rodowym Prus I, raczej nie wysilił się na kombinowanie z literackim aliasem, nawiązując właśnie do swojego herbu. Wcześniej podpisywał niektóre wiersze i listy jako “Jan w Oleju”, ale wraz w wkroczeniem w dorosłość porzucił ten wytwór szczeniackiego szaleństwa, mianując się Prusakiem. Aż dziw bierze, że w Polsce pod zaborami tak podpisane książki miały jakiekolwiek wzięcie.



                                                       George Eliot




Przez swojego ojca uważana za brzydkie kaczątko (dziewczęcą urodą raczej nie grzeszyła) i w związku z tym odesłana do szkoły z internatem. Wiodła dość tragiczne życie, będąc szczęśliwie i jednocześnie nieszczęśliwie zakochana w żonatym mężczyźnie – krytyku, pisarzu i wydawcy George’u Henrym Lewisie. Kiedy zamieszkali razem, wybuchł skandal obyczajowy. Chcąc by jej dzieła traktowano poważnie i jej związek nie rzutował na ich odbiorze Mary Ann Evans (bo tak naprawdę się nazywała) postanowiła przyjąć pseudonim. Imię pożyczyła od swojego ukochanego, a nazwisko dobrała ze względów estetycznych. “Eliot” wydawało jej się takim ładnym, okrągłym słowem. 









                                                 


               J.K Rowling





Autorka sagi o czarodziejach z Hogwartu miała spore problemy ze znalezieniem wydawcy, a kiedy jej się to w końcu udało, zasugerowano jej publikację książki nie pod pełnym imieniem i nazwiskiem, lecz w wersji skracającej to pierwsze do inicjału. Powodem tej sugestii był/jest fakt, że zatajenie przed czytelnikami płci miało wpłynąć (i, jak się okazało, wpłynęło) znacząco na sprzedaż powieści, gdyż ta wyda się atrakcyjna również dla nastolatków płci męskiej. Samo “J.” nie wyglądało jednak wystarczająco dobrze, więc Joanne Rowling (która obecnie, tak naprawdę, ma na nazwisko Murray – po mężu) postanowiła dodać drugi inicjał, chociaż drugiego imienia nie posiada. W wywiadach twierdzi jednak, że “K.” to hołd dla jej babci, Kathleen.






           Ayn Rand


Autorka m.in. “Atlasa zbuntowanego” i twórczyni filozofii obiektywistycznej urodziła się jako Alissa Zinowiewna Rosenbaum w jeszcze wówczas carskim Petersburgu. Będąc świadkiem rewolucji w 1917 roku uprzedziła się do jej autorów, potępiając ich działania (m.in. konfiskatę majątku jej rodziny). W 1925 roku udało jej się wyrwać z ZSRR, kiedy otrzymała pozwolenie na krótką wizytę u rodziny w USA. Gdy tam dotarła, nie chciała wracać. Mniej więcej w tym czasie (ale jeszcze przed wyjazdem) postanowiła publikować jako Ayn Rand (co ciekawe, pierwszy jej esej pod nowym nazwiskiem dotyczył Poli Negri). “Rand” pochodzi prawdopodobnie od skróconej cyrylicznej wersji jej nazwiska rodowego (lub modelu maszyny do pisania Remington Rand), z kolei “Ayn” zaczerpnęła z języka fińskiego (“Aino” i “Aina” to imiona charakterystyczne dla kraju) lub hebrajskiego (w którym “ayin” tłumaczy się jako “oko”). Powód? Względy praktyczne i prawdopodobnie ukrywanie pochodzenia.



              Anne Rice




Najbardziej rozpoznawalna dzięki “Wywiadowi z wampirem” autorka urodziła się jako Howard Allen Frances O’Brien, dziedzicząc imię… po ojcu. Chcąc być identyfikowana jako kobieta (i prawdopodobnie oszczędzając sobie głupich uśmieszków i docinek rówieśników), już w pierwszej klasie szkoły podstawowej zdecydowała zmienić swoje imię. Nazwisko przyszło kilkanaście lat później, kiedy wyszła za Stana Rice’a. Co ciekawe, część swoich powieści (głównie te mocno nasycone erotyzmem) wydawała pod dwoma innymi pseudonimami – Anne Rampling i A.N. Roquelaure.










       Oto lista dodatkowych pisarzy tworzących pod pseudonimem.

            
                                                                                                 

            Jan Wiktor Lesman                                                      Jan Brzechwa
            Maria Konopnicka                                                      Jan Sawa
            Adam Asnyk                                                                El...y
            Henryk Sienkiewicz                                                      Litwos
            Juliusz Słowacki                                                           Józef Dumanowski 
            Stefan Żeromski                                                           Józef Kartela 
            Francois Arouet                                                           Voltaire
            Jan Baptiste Piquelin                                                     Molier
            Zygmunt Krasiński                                                        Henryk Ligęza
            Honoriusz Balzac                                                          Loord Rhone
            Krzysztof Kamil Baczyński                                           Jan Bugaj








12 lipca 2013

Anne Sexton - "Słowa"




Słowa

O słowa należy dbać,
nawet o te cudowne.
Dla cudownych robimy najwięcej,
czasami roją się jak owady
i nie żądlą, lecz całują.
Potrafią być niegorsze od palców.
Potrafią być pewne jak skała,
na której nie wahasz się usiąść.
Potrafią być stokrotkami, ale i siniakami,


Mimo to jestem zakochana w słowach.
Są gołębiami spadającymi z sufitu.
Są sześcioma nieskalanymi pomarańczami na moich kolanach.
Są i drzewami, i kończynami lata,
a także słońcem, jego ognistym obliczem.

A jednak często mnie zawodzą.
Tyle rzeczy chcę powiedzieć,
tyle historii, obrazów, przysłów, etc.
Lecz słowa nie dość się do tego nadają,
całują mnie nie te co trzeba.
Czasami wzbijam się jak orzeł
ale na skrzydłach strzyżyka.

Jednakże staram się uważać
i być dla nich miła.
Ze słowami i jajkami należy ostrożnie.
Gdy się je uszkodzi, nikt ich
nie naprawi.

11 lipca 2013

Poeta ignorancji





Anne Sexton - Poeta ignorancji


Być może ziemia płynie,
nie wiem.
Być może gwiazdy to małe papierowe strzępki
wycięte przez jakieś gigantyczne nożyczki,
nie wiem.
Być może księżyc jest zamarzniętą łzą,
nie wiem.
Być może Bóg jest tylko głębokim głosem
słyszanym przez głuchych,
nie wiem.

Być może jestem nikim.
To prawda, mam ciało
i nie potrafię od niego uciec.
Chciałabym ulecieć z mojej głowy,
lecz to wykluczone.
Na tabliczce przeznaczenia napisano,
że będę wklejona tutaj, w ten ludzki kształt.
Traktując to jako szczególny przypadek,
chciałabym zwrócić uwagę na mój problem.

Wewnątrz mnie jest zwierzę,
co mocno wczepia się w moje serce,
ogromny krab.
Bostońscy lekarze
rozłożyli ręce.
Próbowali skalpeli,
igieł, trujących gazów i tak dalej.
Krab trwa nadal.
To wielki ciężar.
Staram się o nim zapomnieć, zająć się swymi sprawami,
gotować brokuły, otwierać i zamykać książki,
myć zęby i sznurować buty.
Próbowałam modlitwy,
lecz gdy się modlę, krab trzyma mocniej
i ból rośnie.

Miałam kiedyś sen,
być może był to sen,
że ten krab to moja nieznajomość Boga.

Lecz kimże jestem, by wierzyć w sny?

10 lipca 2013

"Książka - to mistrz, co darmo nauki udziela, kto ją lubi - doradcę ma i przyjaciela, który z nim smutki dzieli, pomaga radości, chwilę nudów odpędza, osładza cierpkości."

                                         KALENDARIUM LITERACKIE 2013



STYCZEŃ

1.01 Sándor Petőfi (01.01.1823-31.07.1849) - poeta węgierski, autor wierszy zawierających wezwania do walki o przemiany społeczne i niepodległość, liryki miłosnej i krajobrazowej, poematów i powieści („Wojak Janosz”, „Apostoł”, „Stryczek kata”)
190. rocznica urodzin


1.01 John Galsworthy (14.08.1867-31.01.1933) - powieściopisarz i dramaturg angielski, laureat Nagrody Nobla („Saga rodu Forsyte’ów”,” Ciemny kwiat”,” Karawana”,, „Koniec rozdziału” ,” Nowoczesna komedia”)
80. rocznica śmierci


2.01 Adam Bahdaj (2.01.1918-7.05.1985) - pisarz polski, autor książek dla dzieci i młodzieży („Wakacje z duchami”, „Kapelusz za sto tysięcy”, „Podróż za jeden uśmiech”, „Do przerwy 0:1”)
95. rocznica urodzin


3.01 Jaroslav Hasek (30.04.1883-3.01.1923) - pisarz czeski, prozaik, humorysta, satyryk, publicysta („Dobry wojak Szwejk i inne osobliwe historyjki”, „Przygody dobrego wojaka Szwejka podczas wojny światowej”)
90. rocznica śmierci


8.01 Jan Andrzej Morsztyn (24.06.1621-8.01.1693) - polityk, poeta, czołowy przedstawiciel polskiego baroku dworskiego (”Lutnia”, „Kanikuła”)
320. rocznica śmierci


9.01 Judith Krantz (9.01.1928-) - pisarka amerykańska („Dopóki się znów nie spotkamy”, „Tylko Manhattan”, „ Córka Mistrala”, „ Księżniczka”, „Dom mody”)
85. rocznica urodzin


10.01 Aleksy Tołstoj (10.01.1883-23.02.1945) - pisarz rosyjski („Droga przez mękę”, „Rasputin”, Piotr Pierwszy”, „Iwan Groźny”)
130. rocznica urodzin


12.01 Charles Perrault (12.01.1628-16.05.1703) - bajkopisarz francuski („Czerwony Kapturek”, „Śpiąca królewna”, „Kopciuszek”, „Kot w butach”, „Ośla skórka”, „Sinobrody”, „Tomcio Paluch”)
385. rocznica urodzin


12.01 Ferenc Molnar (12.01.1878-1.04.1952) - pisarz węgierski, dramaturg i dziennikarz („Chłopcy z Placu Broni”)
135. rocznica urodzin


13.01 Irena Jurgielewiczowa (13.01.1903-25.05.2003) - powieściopisarka polska, pedagog, autorka wielu książek dla młodzieży („Ten obcy”, „Inna”)
110. rocznica urodzin


14.01 Lewis Carroll (27.01.1832-14.01.1898) - pisarz angielski, matematyk, fotograf („Alicja w Krainie Czarów”, „Po drugiej stronie lustra”)
115. rocznica śmierci


21.01 Stanisław Grzesiuk (6.05.1918-21.01.1963) - polski pisarz, pieśniarz, autor popularnej, autobiograficznej trylogii literackiej („Boso, ale w ostrogach”, „Pięć lat kacetu”, „Na marginesie życia”)
50. rocznica śmierci


22.01 George Gordon Byron (22.01.1788-19.04.1824) - poeta angielski, dramaturg („Giaur”)
225. rocznica urodzin


23.01 Tadeusz Śliwiak (23.01.1928-3.12.1904) - poeta polski, autor literatury dziecięcej, aktor, dziennikarz, tłumacz („Wiśnie rozkwitłe pośród zimy”, „Dotyk”, „Totemy”)
85. rocznica urodzin


23.01 Stendhal (Marie-Henri Beyle) (23.01.1783-23.03.1842) - francuski pisarz romantyk, prekursor realizmu w literaturze („Czerwone i czarne”, Pustelnia parmeńska”, „Kroniki włoskie”)
230. rocznica urodzin


25.01 George Orwell (25.01.1903-21.01.1950) - pisarz i publicysta angielski („Rok 1984”, „Folwark zwierzęcy”)
110. rocznica urodzin


25.01 Władimir Wysocki (25.01.1938-25.07.1980) - rosyjski aktor, poeta, pieśniarz („Nierw”, „ Piesni i stichi”, „Izbrannoje”, „Ja, konieczno, wiernus”)
75. rocznica urodzin


28.01 Sidonie-Gabrielle Colette (28.01.1873-03.08.1954) - francuska pisarka, autorka powieści obyczajowo-psychologicznych („Klaudyna w szkole”, „Klaudyna w Paryżu”, „Małżeństwo Klaudyny”, „Klaudyna odchodzi”, „Dom Klaudyny”)
140. rocznica urodzin


28.01 Aleksander Kamiński (28.01.1903-15.03.1978) - pedagog, wychowawca, twórca metodyki zuchowej, instruktor harcerski, harcmistrz, żołnierz Armii Krajowej, jeden z ideowych przywódców Szarych Szeregów („Kamienie na szaniec”)
110. rocznica urodzin


29.01 Władysław Bełza (17.10.1847-29.01.1913) - polski poeta neoromantyczny, piszący w duchu patriotycznym, nazywany piewcą polskości („Abecadło o chlebie”, „Baśń o królewnie na drewnianych nóżkach”, „Kłamstwo brudzi”, „Katechizm polskiego dziecka”)
100. rocznica śmierci


29.01 Stanisław Dygat (5.12.1914-29.01.1978) - polski autor powieści i opowiadań, felietonista, dramaturg oraz scenarzysta filmowy, prozaik („Jezioro Bodeńskie”, „Pożegnania”, „Podróż”)
35. rocznica śmierci


31.01 John Galsworthy (14.08.1867-31.01.1933) - pisarz angielski, laureat Nagrody Nobla („Saga rodu Forsyte'ów, Ciemny kwiat”,” Karawana”,, „Koniec rozdziału” ,” Nowoczesna komedia” )
80. rocznica śmierci



LUTY


1.02 Wisława Szymborska (2.07.1923-1.02.2012) - poetka polska, laureatka Nagrody Nobla („Wołanie do Yeti”, „Dlaczego żyjemy”, „Pytania zadawane sobie”)
1. rocznica śmierci


2.02 Maria Rodziewiczówna (02.02.1863-16.11.1944) - polska pisarka („Straszny dziadunio”, „Między ustami a brzegiem pucharu”, „Wrzos”, „Lato leśnych ludzi”)
150. rocznica urodzin


3.02 Teofil Lenartowicz (27.02.1822-3.02.1893) - poeta polski etnograf, rzeźbiarz, konspirator i poeta romantyczny („Dwaj Towiańczycy", "Moje strony", "Rosła kalina", "Tęsknota")
120. rocznica śmierci


3.02 Andrzej Szczypiorski (3.02.1928-16.05.2000) - polski pisarz, scenarzysta („Początek”, „Czas przeszły”)
85. rocznica urodzin


8.02 Jules Verne (8.02.1828-24.03.1905) - pisarz francuski, dramaturg („Pięć tygodni w balonie”, „Podróż do wnętrza Ziemi”, „Dzieci kapitana Granta”, Tajemnicza wyspa”)
185. rocznica urodzin


10.02 Bertolt Brecht (10.02.1898-14.08.1956) - niemiecki pisarz, dramaturg, teoretyk teatru, inscenizator, poeta („Opera za trzy grosze”, „Matka Courage i jej dzieci”)
115. rocznica urodzin


11.02 Sylvia Plath (27.10.1932 - 11.02.1963) - amerykańska poetka, pisarka i eseistka, zaliczana do grona tzw. poetów wyklętych („Szklany kosz”, „Listy do domu”, „Dzienniki”)
50. rocznica śmierci


16.02 Kazimiera Iłłakowiczówna

(6.08.1882-16.02.1983) - polska poetka, prozaik, dramaturg i tłumaczka („Ikarowe loty”, „Trzy struny”)
30. rocznica śmierci


16.02 Julian Ursyn Niemcewicz (16.02.1758-21.05.1841) - polski dramaturg, powieściopisarz, poeta, pamiętnikarz, wolnomularz („Powrót posła”, „Śpiewy historyczne”)
255. rocznica urodzin


17.02 Molier (Jean Baptiste Poquelin) (15.01.1622-17.02.1673) - jeden z najwybitniejszych komediopisarzy w historii literatury francuskiej (Szkoła żon”, „Świętoszek”, „Mizantrop”, „Skąpiec”)
340. rocznica śmierci


22.02 Karol Bunsch (22.02.1898-24.11.1987) - polski pisarz, autor powieści historycznych („Dzikowy skarb”, „Bezkrólewie”, „Wawelskie wzgórze”, „Przełom”)
115. rocznica urodzin


23.02 Mieczysław Jastrun (29.10.1903-23.02.1983) - poeta polski, tłumacz poezji francuskiej, rosyjskiej i niemieckiej („Spotkanie w czasie”, „Spotkanie z Salomeą”, „Wiersze z jednego roku”)
30. rocznica śmierci


27.02 Irwin Shaw

(27.02.1913-16.05.1984) - amerykański dramaturg, scenarzysta i pisarz („Młode lwy”, „Pogoda dla bogaczy”, „Lucy Crown”)
100. rocznica urodzin


28.02 Michel Eyquem de Montaigne (28.02.1533-13.09.1592) - francuski pisarz i flozof-humanista, jeden z głównych przedstawicieli renesansu („Próby”)
480. rocznica urodzin



MARZEC


5.03 Teodor Parnicki

(5.03.1908-5.12.1988) - polski pisarz, autor powieści historycznych i historyczno-fantastycznych („Rodowód literacki”, „Twarz księżyca”, Tylko Beatrycze”, „Nowa baśń”)
105. rocznica urodzin


6. 03 Gabriel Garcia Marquez (6.03.1928 -) - prozaik i dziennikarz kolumbijski („Dialog lustra”, „Dwanaście opowiadań tułaczych”,” Generał w labiryncie”, „Jesień patriarchy”, „Miłość w czasach zarazy”, „Sto lat samotności” )
85. rocznica urodzin


 8.03 Mistrz Wincenty, zwany Kadłubkiem (ok.1150-08.03.1223) - autor „Kroniki Polskiej”, drugiego tego typu utworu w dziejach polskiej historiografii
790. rocznica śmierci


11.03 Alina Centkiewiczowa (5.12.1907-11.03.1993) - pisarka, autorka książek dla dzieci i młodzieży („Odarpi, syn Egigwy”, „Zaczarowana zagroda”, „Tumbo z Przylądka Dobrej Nadziei”)
20. rocznica śmierci


12.03 Edmondo de Amicis (21.10.1846-1.03.1908) - pisarz włoski, dziennikarz („Serce”)
105. rocznica śmierci


13.03 Walery Przyborowski (27.11.1845-13.03.1913) - polski pisarz, uczestnik i historyk powstania styczniowego („Myszy króla Popiela”, „Szwoleżer Stach”, „Król Krak i królewna Wanda”)
100. rocznica śmierci


15.03 Józef Czechowicz (15.03.1903-9.09.1939) - polski poeta awangardowy dwudziestolecia międzywojennego, członek i jeden założycieli grupy poetyckiej "Reflektor" („Ballada z tamtej strony”, „Stare kamienie”, „Nuta człowiecza”)
110. rocznica urodzin


15.03 Aleksander Kamiński (28.01.1903-15.03.1978) - pedagog, wychowawca, twórca metodyki zuchowej, instruktor harcerski, harcmistrz, żołnierz Armii Krajowej, jeden z ideowych przywódców Szarych Szeregów („Kamienie na szaniec”)
35. rocznica śmierci


18.03 Helena Mniszkówna (24.05.1878-18.03.1943) - polska powieściopisarka („Trędowata”, „Ordynat Michorowski”, „Panicz”, „Gehenna”)
70. rocznica śmierci


20.03 Henryk Ibsen (20.03.1828-23.05.1906) - dramaturg norweski („Peer Gynt”, “Dom lalki”, “Dzika kaczka”)
185.rocznica urodzin


24.03 Igor Newerly (24.03.1903-19.12.1987) - polski pisarz i pedagog „(Chłopiec z Salskich stepów”, „Pamiątka z Celulozy”, „Archipelag ludzi odzyskanych”)
110. rocznica urodzin


28.03 Maksym Gorki (28.03.1868-18.06.1936) - pisarz rosyjski („Mieszczanie”, „Na dnie”, „Matka”, „Dzieciństwo”)
145. rocznica urodzin



29.03 Pola Gojawiczyńska (1.04.1896-29.03.1963) - polska pisarka („Dziewczęta z Nowolipek”, „Rajska jabłoń”)
50. rocznica śmierci



KWIECIEŃ


9.04 Zofia Kossak-Szczucka (8.08.1890-9.04.1968) - polska powieściopisarka („Bez oręża”, „Gość oczekiwany”, „Bursztyny”, „Krzyżowcy”)
45. rocznica śmierci


19.04 Jerzy Andrzejewski (19.08.1909-19.04.1983) - polski prozaik, publicysta, felietonista, scenarzysta („Popiół i diament”, „Ciemności kryją ziemię”, „Bramy raju”)
30. rocznica śmierci


26.03 Anna Kowalska (26.03.1903-7.03.1969) - polska pisarka, nowelistka („Na rogatce”, „Nimfa”, „Safona”)
110. rocznica urodzin


20.04 Octavio Paz (31.03.1914-20.04.1998) - poeta i eseista meksykański („No pasaran”, „Labirynt samotności „, Wciąż te same widzenia”,” Wokół kamienia słońca”)
15. rocznica śmierci


30.04 Jaroslav Hašek (30.04.1883-3.01.1923) - czeski pisarz, publicysta i dziennikarz. („Dobry wojak Szwejk w niewoli”, „Przygody dobrego wojaka Szwejka podczas wojny światowej”)
130. rocznica urodzin



MAJ


7.05 Stanisław Przybyszewski (7.05.1868-23.11.1927) - dramaturg, powieściopisarz („Dagny”, „Z biegiem lat, z biegiem dni”)
145. rocznica urodzin


16.05 Charles Perrault (12.01.1628-16.05.1703) - francuski bajkopisarz epoki baroku („Czerwony Kapturek”, „Śpiąca królewna”, „Kopciuszek”, „Kot w butach”, „Sinobrody”, „Tomcio Paluch”, „Wróżki”)
310. rocznica śmierci


23.05 Cyprian Kamil Norwid (24.09.1821-23.05.1883) - polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, grafik, rzeźbiarz, malarz i filozof („Promethidion. Rzecz w dwóch dialogach z epilogiem”, „Białe kwiaty”, „Czarne kwiaty”)
130. rocznica śmierci


24.05 Helena Mniszkówna (24.05.1878-18.03.1943) - polska powieściopisarka („Trędowata”, Ordynat Michorowski”, „Gehenna”)
135. rocznica urodzin


25.05 Irena Jurgielewiczowa (13.01.1903-25.05.2003) - powieściopisarka polska, pedagog, autorka wielu książek dla młodzieży („Ten obcy”, „Inna”)
10. rocznica śmierci


30.05 Voltaire (21.11.1694-30.05.1778) - pisarz francuski („Powiastki filozoficzne”)
235. rocznica śmierci



CZERWIEC


1.06 Anna Seghers (19.11.1900-1.06.1983) - niemiecka pisarka („Siódmy krzyż”)
30. rocznica śmierci


5.06 Federico Lorca Garcia (5.06.1898-19.08.1936) - pisarz hiszpański („Krwawe gody”, „Dom Bernardy Alba”)
115. rocznica urodzin


12.06 James Oliver Curwood (12.06.1878-13.08.1927) - pisarz amerykański (Łowcy wilków”, „Łowcy złota”)
135. rocznica urodzin


14.06 Jerzy Kosiński (14.06.1933-03.05.1991) - polsko-amerykański pisarz pochodzenia żydowskiego („Malowany ptak”, Kroki”, „Wystarczy być”)
80. rocznica urodzin


17.06 Miron Białoszewski (30.06.1922-17.06.1983) - polski poeta, prozaik, dramatopisarz i aktor teatralny („Pamiętnik z powstania warszawskiego”, „Chamowo”)
30. rocznica śmierci


19.06 Jerzy Andrzejewski (19.08.1909-19.04.1983) - polski prozaik, publicysta, felietonista („Popiół i diament”, „Ciemności kryją ziemię”, „Bramy raju”, „Idzie skacząc po górach”)
30. rocznica śmierci


19.06 William Golding (19.09.1911-19.06.1993) - brytyjski pisarz, poeta, laureat Nagrody Nobla („Władca much”, „Spadkobiercy”)
20. rocznica śmierci


20.06 Aleksander Fredro (20.06.1793-15.07.1876) - polski komediopisarz, pamiętnikarz, poeta, wolnomularz („Zemsta”, „Trzy po trzy”, „Śluby panieńskie”)
220. rocznica urodzin


22.06 Erich Maria Remarque (22.06.1898-25.09.1970) - pisarz niemiecki („Na Zachodzie bez zmian”, „Dom marzeń”, Wróg”)
115. rocznica urodzin


25.06 George Orwell (25.06.1903-21.01.1950) - angielski pisarz i publicysta („Folwark zwierzęcy”, „Rok 1984”)
110. rocznica urodzin



LIPIEC


2.07 Wisława Szymborska (02.07.1923-1.02.2012) - polska poetka, eseistka, krytyk literacki, tłumaczka, felietonistka, laureatka Nagrody Nobla („Wołanie do Yeti”, „Dlaczego żyjemy”, „Pytania zadawane sobie”)
90. rocznica urodzin


3.07 Franz Kafka (03.07.1883-3.06.1924) - niemieckojęzyczny pisarz pochodzenia żydowskiego („Proces”)
130. rocznica urodzin


6.07 Guy de Maupassant (5.08.1850-6.07.1893) - francuski pisarz, zaliczany do nurtu naturalizmu i dekadentyzmu („Baryłeczka”, Wieczory medańskie”)
120. rocznica śmierci


19.07 Władimir Majakowski (19.07.1893-14.04.1930) - rosyjski poeta i dramaturg, przedstawiciel futuryzmu („Pluskwa”, „Łaźnia”)
120. rocznica urodzin


20.07 Emil Zegadłowicz (20.07.1888-24.02.1941) - polski poeta, dramaturg („Zmory”, „Motory”)
125. rocznica urodzin


22.07 Łukasz Górnicki (1527-22.07.1603) - polski humanista renesansowy, poeta, pisarz polityczny, tłumacz („Dworzanin polski”)
410. rocznica śmierci


23.07 Raymond Chandler (23.07.1888-26.03.1959) - pisarz amerykański („Żegnaj laleczko”, „Wysokie okno”, „Głęboki sen”)
125. rocznica urodzin


24.07 Jerzy Harasymowicz (24.07.1933-21.08.1999) - poeta polski („Cuda”, „Powrót do krainy łagodności”, „Srebrne wesele”)
80. rocznica urodzin


28.07 Zbigniew Herbert (29.10.1924-28.07.1998) - poeta polski („Barbażyńca w ogrodzie”, „Martwa natura z wędzidłem”)
15. rocznica śmierci


30.07 Emily Jane Brönte (30.07.1818-19.12.1848) - pisarka angielska („Wichrowe wzgórza”)
195. rocznica urodzin


31.07 Kornel Makuszyński (8.01.1884-31.07.1953) - polski prozaik, poeta („Panna z mokrą głową”, ”Awantura o Basię”,” Szatan z siódmej klasy”, „Szaleństwa panny Ewy”)
60. rocznica śmierci



SIERPIEŃ


3.08 Aleksander Sołżenicyn (11.12.1918-3.08.2008) - prozaik rosyjski, więzień obozów, zesłaniec, laureat Nagrody Nobla („Archipelag GUŁag”, „ Jeden dzień Iwana Denisowicza”, „Oddział chorych na raka”)
5. rocznica śmierci


10.08 Tadeusz Dołęga-Mostowicz (10.08.1898-18.09.1939) - polski prozaik („Profesor Wilczur”, „Znachor”, „Kariera Nikodema Dyzmy”)
115. rocznica urodzin


22.08 Iwan Turgieniew (9.11.1818-3.09.1883) - pisarz rosyjski, jeden z głównych przedstawicieli rosyjskiego realizmu krytycznego („Zapiski myśliwego”, „Szlacheckie gniazdo”, „Ojcowie i dzieci”)
130. rocznica śmierci


30.08 Dorota Terakowska (30.08.1938-4.01.2004) - pisarka polska („Poczwarka”, „Ono”, „W krainie Kota”)
75. rocznica urodzin



WRZESIEŃ


2.09 John Ronald Reuel Tolkien (3.01.1892-2.09.1973) - angielski pisarz („Hobbit, czyli tam i z powrotem”, „Władca Pierścieni”, „Silmarillion”)
40. rocznica śmierci


3.09 Iwan Turgieniew (9.11.1818-3.09.1883) - pisarz rosyjski („Zapiski myśliwego”, „Szlacheckie gniazdo”, „Ojcowie i dzieci”)
130. rocznica śmierci


9.09 Lew Tołstoj (9.09.1828-20.11.1910) - pisarz rosyjski („Wojna i pokój”, „Anna Karenina”)
185. rocznica urodzin


11.09 Adam Asnyk (11.09.1838-2.08.1897) - polski poeta („Nad głębiami”, „Poezje”)
175. rocznica urodzin


12.09 Kornel Ujejski (12.09.1823-19.09.1897) - polski poeta, publicysta społeczny („Dla Moskali”, „Zwiędłe liście”)
190. rocznica urodzin


20.09 Jacob Grimm (4.01.1785- 20.09.1863) - niemiecki filolog, autor baśni („Baśnie”)
150. rocznica śmierci


23.09 Pablo Neruda (12.07.1904-23.09.1973) - poeta chilijski, laureat Nagrody Nobla („Pieśń powszechna”, „Pobyt na ziemi”)
40. rocznica śmierci


26.09 Thomas Stearns Eliot (26.09.1888-4.01.1965) - pisarz amerykański, laureat Nagrody Nobla („Ziemia jałowa”, „Podróż Trzech Króli”)
125. rocznica urodzin


26.09 Jan Parandowski (11.05.1895-26.09.1978 - polski prozaik, eseista („Mitologia”, „Niebo w płomieniach”, „Wojna trojańska”, „Dysk olimpijski”)
35. rocznica śmierci


29.09 Janina Porazińska (29.09.1888-3.11.1971) - polska pisarka, autorka książek dla dzieci („Kto mi dał skrzydła”, „Szewczyk Dratewka”)
125. rocznica urodzin



PAŹDZIERNIK


5.10 Denis Diderot (5.10.1713-31.07.1784) - francuski pisarz, krytyk literatury i sztuki, filozof i encyklopedysta („Kubuś Fatalista i jego pan”, Encyklopedia”)
300. rocznica urodzin


10.10 Claude Simon (10.10.1913-6.07.2005) - powieściopisarz eseista francuski („Szuler”, „Trudne sytuacje”, „ Guliwer”, „Święto wiosny”,” Droga przez Flandrię”)
100. rocznica urodzin


16.10 Eugene O'Neill (16.10.1888-27.11.1953) - dramaturg amerykański, laureat Nagrody Nobla („Pożądanie w cieniu wiązów”, „Żałoba przystoi Elektrze”)
125. rocznica urodzin


17.10 Wiktor Gomulicki (17.10.1848-14.02.1919) - polski poeta, powieściopisarz („Wspomnienia niebieskiego mundurka”)
165. rocznica urodzin


20.10 Adam Naruszewicz (20.10.1733-8.07.1796) - polski jezuita, nadworny historyk i poeta („Historia narodu polskiego”, „Liryki wybrane”)
280. rocznica urodzin


27.10 Kornel Filipowicz (27.10.1913-28.02.1990) - polski powieściopisarz, nowelista, scenarzysta, poeta („Pamiętnik antybohatera”, „Krajobraz niewzruszony”)
100. rocznica urodzin


27.10 Andrzej Bobkowski (27.10.1913-26.06.1961) - pisarz, eseista („Szkice piórkiem”, „Spadek”, „Zmierzch”)
100. rocznica urodzin


29.10 Mieczysław Jastrun (29.10.1903-22.02.1983) - polski poeta, tłumacz poezji francuskiej, rosyjskiej i niemieckiej („Spotkanie w czasie”, „Spotkanie z Salomeą”, „Wiersze z jednego roku”)
110. rocznica urodzin



LISTOPAD


7.11 Albert Camus (7.11.1913-4.01.1960) - francuski pisarz, dramaturg, eseista, reżyser teatralny, laureat Nagrody Nobla („Dżuma”, „Upadek”)
100. rocznica urodzin


8.11 Józef Hen (8.11.1923-) - polski pisarz, publicysta, dramaturg, scenarzysta i reportażysta żydowskiego pochodzenia („Nikt nie woła”, „Mgiełka”, „Odejście Afrodyty”)
90. rocznica urodzin


 9.11 Iwan Turgieniew

(9.11.1818-3.09.1883) - pisarz rosyjski („Zapiski myśliwego”, „Szlacheckie gniazdo”, „Ojcowie i dzieci”)
195. rocznica urodzin


9.11 Guillaume Apollinaire (26.08.1880- 9.11.1918) - poeta francuski („Poeta zamordowany”, „Kaligramy”, „Wiersze nadreńskie”)
95. rocznica śmierci


14.11 Leopold Staff (14.11.1878-31.05.1957) - poeta polski („Sny o potędze”, „Ptakom niebieskim”, „Gałąź kwitnąca”, „Uśmiechy godzin”, „Ucho igielne”, „Wysokie drzewa”)
135. rocznica urodzin


20.11 Marian Brandys (25.01.1912-20.11.1998) - polski pisarz („Śladami Stasia i Nel”, „Koniec świata szwoleżerów”, „Kłopoty z Panią Walewską”, „Kozietulski i inni”)
15. rocznica śmierci


22.11 Krystyna Siesicka (22.11.1928-) - polska pisarka, autorka książek dla młodzieży („Zapałka na zakręcie”, „Jezioro osobliwości”, „Fotoplastykon”)
85. rocznica urodzin


22.11 Aldous Huxley (26.07.1894-22.11.1963) - angielski powieściopisarz, nowelista, eseista, poeta („Jak suche liście”, „Kontrapunkt”, „Nowy, wspaniały świat”)
50. rocznica śmierci


22.11 Clive Staples Lewis (29.11.1898 -22.11.1963) - brytyjski pisarz, historyk, filozof i teolog („Opowieści z Narni”)
50. rocznica śmierci


27.11 Eugene O'Neill (16.10.1888-27.11.1953) - dramaturg amerykański („Żałoba przystoi Elektrze”, „Pożądanie w cieniu wiązów”)
60. rocznica śmierci


29.11 Clive Staples Lewis (29.11.1898 -22.11.1963) - brytyjski pisarz, historyk, filozof i teolog („Opowieści z Narni”)
115. rocznica urodzin



GRUDZIEŃ


2.12 Helena Bechlerowa (2.12.1908-18.09.1995) - pisarka, autorka książek dla dzieci („Zaczarowana fontanna”, „Zielone jeże”, „Za Złotą Bramą”)
105. rocznica urodzin


5.12 Teodor Parnicki (5.03.1908-5.12.1988) - polski pisarz, autor powieści historycznych i historyczno-fantastycznych („Trzy minuty po trzeciej”, „Nowa baśń”, „Tylko Beatrycze”)
25. rocznica śmierci


6.12 Konstanty Ildefons Gałczyński (23.01.1905-6.12.1953) - polski poeta („Wielkanoc Jana Sebastiana Bacha”, „Niobe”, „Wit Stwosz”, „Kronika Olsztyńska”)
60. rocznica śmierci


11.12 Aleksander Sołżenicyn (11.12.1918-3.08.2008) - prozaik rosyjski, więzień obozów, zesłaniec, laureat Nagrody Nobla („Archipelag GUŁag”, „ Jeden dzień Iwana Denisowicza”, „Oddział chorych na raka”)
95. rocznica urodzin


17.12 Erskine Caldwell (17.12.1903-11.04.1987) - pisarz amerykański („Ostatnia noc lata”, „Droga tytoniowa”, Palec boży”)
110. rocznica urodzin


19.12 Emily Jane Brönte (30.07.1818-19.12.1848) - pisarka angielska („Wichrowe wzgórza”)
165. rocznica śmierci


20.12 Gustaw Morcinek (25.08.1891-20.12.1963) - polski pisarz związany ze Śląskiem („Łysek z pokładu Idy”, „Pokład Joanny”, „Ondraszek”)
50. rocznica śmierci


20.12 John Steinbeck (27.02.1902-20.12.1968) - pisarz i reporter amerykański, laureat Nagrody Nobla („Była raz wojna”, „Grona gniewu” ,Myszy i ludzie”, „Na wschód od Edenu” )
45. rocznica śmierci


24.12 Adam Mickiewicz (24.12.1798-26.11.1855) - poeta polski, działacz i publicysta polityczny („Dziady”, „Konrad Wallenrod”, „Sonety krymskie”, „Ballady i romanse”, „Pan Tadeusz”)
215. rocznica urodzin


25.12 Karel Capek (9.01.1890-25.12.1938) - prozaik czeski („Inwazja szczurów”, „Meteor”, „Księga apokryfów”)
75. rocznica śmierci


27.12 Julian Tuwim (13.09.1894-27.12.1953) - polski poeta, pisarz, satyryk („Rzecz czarnoleska”, „Bal w Operze”, „Rzepka”, „Kwiaty polskie”)
60. rocznica śmierci

7 lipca 2013

„Tam zaczęłam dzielić książki na dzienne i nocne. Naprawdę, istnieją książki na dzień i książki, które można czytać tylko w nocy.”

Książki, które zmieniają życie. Jest wiele książek jest w czym wybierać ale co musi mieć w sobie książka aby zszokować, wzbudzić bardzo pozytywne lub skrajnie negatywne emocje, jaką treść musi zawierać aby czytelnik mógł długo po jej przeczytaniu pamiętać o niej bądź nie zapomnieć do końca życia.
To są dla mnie książki, które mają w sobie coś co nie pozwala mi o nich zapomnieć, przeczytałam wiele książek ale niewiele takich które powodują ciarki na plecach albo bardzo silne emocje. Zazwyczaj emanują skrajnymi przypadkami nieuzasadnionego okrucieństwa, zaskakującym konceptem lub po prostu dla mnie są czymś wyjątkowym, dla kogoś innego może to być zwykła książka. Jednak moja wrodzona zdolność do prawidłowego rozróżnienia co jest dobre, a co złe nie pozwala zgodzić mi się na żadne aktu okrucieństwa wobec istot żywych. Szczególne są czasy wojenne, zło, zło, zło i cierpienie jedak nie tylko dzięki literaturze wojennej przekonałam się co to jest zło. Jest to temat uniwersalny i niewyczerpalny.

"Nieznośna lekkość bytu" Milan Kundera

Jest to poniekąd gatunek zaliczający się do powieści filozoficznej ale ta wyjątkowo mi zakołowała w głowie. Postać głównego bohatera Tomasza jest tak pełna niedorzeczności, wszystko jest nie takie jakby chciał. Myśli, uczucia, zasady, rzeczywistość, potrzeby, miejsce w którym mieszka, trudne wybory do tego jeszcze sytuacja polityczno ustrojowa w stolicy Czech. Ta trudna postać jest jakby zawieszona pomiędzy prawdziwym życiem, a pozornym bytowaniem. Lekkość, a jednocześnie ciężar życia na tle filozoficznych rozważań sprawia, że książka jak dla mnie jest rewelacyjna.Sam autor pisze w taki skomplikowany sposób zasypuje pytaniami o sens życia prowokuje do przemysleń w sposób tak niejednoznaczny, że nie wiadomo gdzie ulokować swoje myśli gdyż jest tego tak wiele i tak skonstruowane. Ta książka z pewnością jest dla osób, które lubią myśleć o sensie życia i problemach egzystencji.

Oto kilka cytatów właśnie z tego intrygującego dzieła:

„Prawdziwa dobroć człowieka może się wyrazić w sposób absolutnie czysty i wolny tylko w stosunku do tego, kto nie reprezentuje żadnej siły. Prawdziwa moralna próba ludzkości, najbardziej podstawowa [...] polega na jego stosunku do tych, którzy są wydani na jego łaskę i niełaskę: do zwierząt.”

„to wielka ulga zrozumieć, że jesteś wolny, że nie masz żadnego powołania.”

„Miał ochotę wyjść ze swego życia tak, jak się wychodzi z domu na ulicę.”

„Życie ludzkie dzieje się tylko raz i dlatego nigdy nie będziemy mogli stwierdzić, która z naszych decyzji była słuszna, a która zła, ponieważ w danej sytuacji mogliśmy decydować tylko jeden raz. Nie dano nam żadnego drugiego, trzeciego, czwartego życia, abyśmy mogli porównać konsekwencje różnych decyzji”



Kolejne dzieło, którego nie mogłam pojąć jest "Genezis z ducha" Juliusza Słowackiego. Każde zdanie jest tak zaczarowane, magia obecna w każdym słowie jest niesamowita. Jest to utwór XIXwieczny więc samo przez to może się zdawać, że jest to coś trudnego do zrozumienia. Mistycyzm przekazany przez Słowackiego ukazany jest jako filozoficzna modlitwa do Boga, dziękczynienie jego samego ale w odniesieniu do całej ludzkości. Nikt nie zauważa obecności Boga na codzień w rzeczach tak posoplitych otaczających nas jak np rośliny. Takie wyżyny rozumowania religijnego są czymś nie do ogarnięcia, trzeba czytać jedno zdanie kilka razy. Literatura bardzo wysoka.




"Śmierć jest formą przejściową: „na globie wszystko było żywotem i przemianą - a tego, co dziś zowiemy śmiercią, to jest przejścia ducha z formy do formy, nie było.”

Dobrze, że zwykłego śmiertelnika nie dotyczy to dzieło i jest tylko wybór dla osoby zdeterminowanej, która sama chce to zrozumieć. Jedno jest pewne po przeczytaniu ma się jeden wielki mętlik w głowie, nie wiadomo co ze sobą zrobić i jak na nowo postrzegać rzeczywistość tak aby zrozumieć całą forme stworzenia i ducha, który tworzy otoczenie w którym żyjemy.



Urlich Volklein - Josef Mengele- doktor z Auschwitz.

Książka ta szokowała mnie każdym zdaniem wzbudzała strach gdyż to nie były filozoficzne rozważania jak w poprzednich dwóch książkach lecz fakty, prawdziwa historia, to zdarzyło się naprawdę to postać z ubiegłego stulecia i do tego tak przerażająca. Człowiek nieprzeciętnie wykształcony, lekarz i już samo to zobowiązuje do czegoś, a tutaj całkowicie straciło na wartości ludzkie życie, człowiek to tylko materiał do kolejnego eksperymentu. "Diabeł z Auschwitz" tak nazwany przez osoby, które jeszcze żyją ale pamiętają dokonania człowieka sadysty. Ogólnie książka przytłacza ogromem zła i męczy świadomość tego co robiła ta osoba, której nie można nazwać człowiekiem. Można brać pod uwagę co ukształtowało Mengelego, że stał się pseudo doktorem o nieludzkiej ambicji jednak niczym nie można usprawiedliwić jego działania. Okres II wojny światowej Holocaust to okres historyczny, który mógłby w ogóle nie istnieć... jednak tej karty historii nie da się wyrwać z książek i wymazać z pamięci. Powstały książki przez które nie można spać w nocy w natłoku przemyśleń związanych z przeszłością. Równie dobrze można tutaj dołączyć książkę pt "Inny świat" Herlinga- Grudzińskiego czy opowiadania Borowskiego, Archipelag Gułag, Opowiadania kołymskie Jest wiele książek poruszających problem wojny lecz ta jest wyjątkowo okrutna ponieważ pokazuje tylko jednostkę, która zamieniła się w maszynę do zabijania i zaspokajania swoich zwierzęcych instynktów, najbardziej skrajnych i niepojętych ze wszystkich. Mengele spowodował, że w jego przypadku zawód lekarza został wypaczony, a jego miejsce zajeła mentalność prześladowcza "nadczłowieka". Badania bez znieczulena, amputacje, umyślne zakażanie ran, wstrzykiwanie tyfus. Zabijanie na oczach matki właśnie narodzonych dzieci, zaszywanie szczurów w ciałach żywych ludzi co powodowało bolesną drogę do śmierci.


Donatien Alphonse Francais de Sade - "Sto dwadzieścia dni Sodomy, czyli szkoła libertynizmu"

De Sade pisze o swojej książce: "jest najbardziej nieczystą opowieścią, jaka powstała od początku świata. Podobnej nie spotka się ani u starożytnych, ani u nowożytnych". Traktuje ona o najbardziej mrocznej stronie ludzkiej natury, jaką jest pożądanie pełnej władzy nad drugim człowiekiem, chęć zadawania bólu na różne wymyślne sposoby i wola seksualnego spełnienia, dokonanego w sposób trudno wyobrażalny dla przeciętnego zjadacza chleba. De Sade z niespotykaną maestrią łączy erotyzm z filozofią, której centralnym punktem jest konieczność "powiedzenia wszystkiego, jakkolwiek ludzie by się tego obawiali". Książka ta jest prawdziwym dzieckiem swoich czasów, epoki oświecenia, w której balansowano między religijną bigoterią a racjonalistyczną krytyką krystalizującego się konserwatyzmu. Dzieło to, pomimo zakazów i klątw jakie na nie nałożono, stało się jednym z najbardziej poczytnych tytułów końca XVIII w.
Ja do tej pory mam ciarki i obawy o to aby świat nie stał się taki jak w tej książce.Ogólnie panujące zezwiezręcenie, dewiacje związane z popędem, a to wszystko do tego ma usprawiedliwienie. To coś niesamowitego, przedstawić w książce tak zepsuty przez ludzi świat.Geniusz zła zdeprawowania i wszystkiego co złe, dla niektórych może to być tylko wyliczanka ludzkich odchyłów. Jednak trzeba brać pod uwagę co by się stało gdyby tacy byli wszyscy? 
Naprawdę dzięki tej książce można poznać najgorsze zakamarki ludzkiej natury, wyobraźni która przekłąda się na czyny które popełniają.
Może dla niezdecydowanych przeczytać to i poczuć mały wstrząs dodam ten cytat: 

"Och, jakąż zagadką jest człowiek! (…) I właśnie dlatego pewien myślący jegomość powiedział, że lepiej go jebać niż usiłować zrozumieć."

James Frey - "Milion małych kawałków"