28 lutego 2014

Dean Koontz - "Twoje serce należy do mnie"


"Od chwili narodzin powinniśmy się bać, ale nie śmierci"

Znakomity thriller bezkonkurencyjnego Deana Koontza, przewrotny komentarz do funkcjonowania służby zdrowia i konsekwencji niezbyt etycznych zachowań. Trzydziestoczteroletni Ryan Perry, twórca internetowego imperium, ma świat w garści. Bogaty, szczęśliwy w miłości, pełen energii… Niestety. Lekarze wydają wyrok – śmiertelna choroba serca. Życie Ryana może uratować tylko przeszczep. Popadający w paranoję, nękany złymi przeczuciami i niepokojącymi wizjami, mężczyzna znajduje specjalistę, który, za ciężkie pieniądze, przywróci go do życia. Rok później Perry znowu czuje się jak młody bóg. Właśnie na nowo układa życie z Samanthą, gdy ktoś zaczyna przesyłać mu dziwne prezenty. Walentynkowe serce, naszyjnik w kształcie serduszka… Ale najbardziej niepokojąca jest wiadomość: twoje serce należy do mnie. Nowe życie Ryana zamienia się w koszmar. Prześladowany przez młodą Azjatkę, mężczyzna zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, czego tak naprawdę pragnie tajemnicza kobieta. Wszystko wskazuje na to, że dawca wrócił po swoje serce.

27 lutego 2014

17 książek, które Ernest Hemingway wolałby ponownie przeczytać po raz pierwszy, niż otrzymywać milion dolarów rocznie

W 1935 roku Ernest Hemingway napisał jeden z serii artykułów dla magazynu Esquire, w którym wymienił siedemnaście spośród swoich ulubionych książek. Jak stwierdził, wszystkie one były dla niego tak cenne, że wolałby przeczytać je ponownie po raz pierwszy, niż mieć zapewniony dochód w wysokości miliona dolarów rocznie.

Oto lista książek, które wymienił Hemingway:
1. Lew Tołstoj „Anna Karenina”
2. Thomas Mann „Buddenbrookowie”
3. Emily Brontë „Wichrowe Wzgórza”
4. Gustaw Flaubert „Pani Bovary”
5. W. H. Hudson „Far Away and Long Ago”
6. Lew Tołstoj „Wojna i pokój”
7. Iwan Turgieniew „Zapiski myśliwego”
8. Fiodor Dostojewski „Bracia Karamazow”
9. Mark Twain „Przygody Hucka”
10. George Moore „Hail and Farewell”
11. Sherwood Anderson „Miasteczko Winesburg”
12. Alexandre Dumas „Królowa Margot”
13. Guy de Maupassant „Dom pani Tellier”
14. Stendhal „Czerwone i czarne”
15. Stendhal „Pustelnia parmeńska”
16. James Joyce „Dublińczycy”
17. W. B. Yeats „Autobiografie”

26 lutego 2014

Redaktorzy działu Książki Amazona opublikowali listę 100 najważniejszych dzieł, jakie każdy powinien w życiu przeczytać. Jak wyjaśnili, przygotowując zestawienie, starali się, aby książki odzwierciedlały wszystkie etapy życia czytelników, stąd też znajdziemy tu również najlepsze tytuły dla dzieci.
Oto sto książek, które zdaniem redaktorów Amazona powinniśmy przeczytać przed śmiercią (w porządku alfabetycznym wg tytułów)

1. Ray Bradbury „451 stopni Fahrenheita”
2. Lewis Carroll „Alicja w Krainie Czarów”
3. Alex Haley „Autobiografia Malcolma X”
4. Eric Carle „Bardzo głodna gąsienica”
5. Ann Patchett „Belcanto”
6. Barbara Kingsolver „Biblia jadowitego drzewa”
7. J.D. Salinger „Buszujący w zbożu”
8. Ishmael Beah „Było minęło. Wspomnienia dziecka- żołnierza”
9. A. A. Milne „Chatka Puchatka”
10. Roald Dahl „Charlie i fabryka czekolady”
11. Viktor Frankl „Człowiek w poszukiwaniu sensu”
12. Lois Lowry „Dawca”
13. Erik Larson „Diabeł w Białym Mieście”
14. Frank Herbert „Diuna”
15. Raymond Chandler „Długie pożegnanie”
16. Jacqueline Susann „Dolina lalek”
17. Laura Ingalls Wilder „Domek na prerii”
18. Cormac McCarthy „Droga”
19. Jane Austen „Duma i uprzedzenie”
20. Salman Rushdie „Dzieci północy”
21. Anne Frank „Dziennik Anne Frank”
22. Jeff Kinney „Dziennik cwaniaczka”
23. Madeleine L’Engle „Fałdka czasu”
24. Margaret Wise Brown „Goodnight Moon”
25. John Green „Gwiazd naszych wina”
26. Maurice Sendak „Gdzie mieszkają dzikie stwory”
27. J.K. Rowling „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”
28. Suzanne Collins „Igrzyska śmierci”
29. Kate Atkinson „Jej wszystkie życia”
30. Judy Blume „Jesteś tam, Boże? To ja, Margaret”
31. Chris Ware „Jimmy Corrigan: Smartest Kid on Earth”
32. Anthony Bourdain „Kill grill. Restauracja od kuchni”
33. Philip Roth „Kompleks Portnoya”
34. Jonathan Franzen „Korekty”
35. Haruki Murakami „Kronika ptaka nakręcacza”
36. Stephen Hawking „Krótka historia czasu”
37. Junot Diaz „Krótki i niezwykły żywot Oscara Wao”
38. Louise Erdrich „Leki na miłość”
39. Hunter S. Thompson „Lęk i odraza w Las Vegas”
40. Vladimir Nabokov „Lolita”
41. Stephen King „Lśnienie”
42. David Sedaris „Me Talk Pretty One Day”
43. Oliver Sacks „Mężczyzna, który pomylił swoją żonę z kapeluszem”
44. Jeffrey Eugenides „Middlesex”
45. Rachel Carson „Milcząca wiosna”
46. Gabriel Garcia Marquez „Miłość w czasach zarazy”
47. Philip Pullman „Mroczne Materie: Złoty kompas”
48. Michael Lewis „Moneyball. Nieczysta gra”
49. Rebecca Skloot „Nieśmiertelne życie Henrietty Lacks”
50. Ralph Ellison „Niewidzialny człowiek”
51. Laura Hillenbrand „Niezłomny”
52. Norton Juster „Niezwykła rogatka”
53. Kenneth Grahame „O czym szumią wierzby”
54. Albert Camus „Obcy”
55. Edwidge Danticat „Oddech, oczy, pamięć”
56. Margaret Atwood „Opowieść podręcznej”
57. E.B. White „Pajęczyna Charlotty”
58. Joseph Heller „Paragraf 22″
59. Rick Riordan „Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Złodziej pioruna”
60. Marjane Satrapi „Persepolis”
61. Abraham Verghese „Powrót do Missing”
62. Karen Blixen „Pożegnanie z Afryką”
63. Frank McCourt „Prochy Angeli”
64. Antoine de Saint-Exupéry „Mały książę”
65. George Orwell „Rok 1984″
66. Joan Didion „Rok magicznego myślenia”
67. Tim O’Brien „Rzeczy, które nieśli”
68. Kurt Vonnegut „Rzeźnia numer pięć”
69. Tom Wolfe „S-kadra”
70. Alice Munro „Selected Stories”
71. Lemony Snicket „Seria niefortunnych zdarzeń tom 1: Przykry początek”
72. Ernest Hemingway „Słońce też wschodzi”
73. Jared M. Diamond „Strzelby, zarazki, maszyny. Losy ludzkich społeczeństw”
74. John Irving „Świat według Garpa”
75. Donna Tartt „Tajemna historia”
76. Jhumpa Lahiri „Tłumacz chorób”
77. Doris Kearns Goodwin „Team of Rivals: The Political Genius of Abraham Lincoln”
78. Michael Chabon „The Amazing Adventures of Kavalier and Clay”
79. James McBride „The Color of Water”
80. Mary Karr „The Liars’ Club: A Memoir”
81. Lawrence Wright „The Looming Tower: Al-Qaeda and the Road to 9/11″
82. Michael Pollan „The Omnivore’s Dilemma: A Natural History of Four Meals”
83. Robert A. Caro „The Power Broker: Robert Moses and the Fall of New York”
84. Toni Morrison „Umiłowana”
85. Christopher McDougall „Urodzeni Biegacze. Tajemnicze plemię Tarahumara, bieganie naturalne i wyścig, jakiego świat nie widział”
86. Jack Kerouac „W drodze”
87. W. Somerset Maugham „W niewoli uczuć”
88. Shel Silverstein „Where the Sidewalk Ends”
89. Edith Wharton „Wiek niewinności”
90. F. Scott Fitzgerald „Wielki Gatsby”
91. Charles Dickens „Wielkie nadzieje”
92. J.R.R. Tolkien „Władca pierścieni”
93. Dave Eggers „Wstrząsające dzieło kulejącego geniusza”
94. Bob Woodward, Carl Bernstein „Wszyscy ludzie prezydenta”
95. Chinua Achebe „Wszystko rozpada się”
96. Brene Brown „Z wielką odwagą”
97. Truman Capote „Z zimną krwią”
98. Harper Lee „Zabić drozda”
99. Gillian Flynn „Zaginiona dziewczyna”
100. Markus Zusak „Złodziejka książek”

24 lutego 2014

Sylvia Plath - "Owce we mgle"



Wzgórza wstępują w biel
Ludzie czy też gwiazdy
Patrzą na mnie smutno, z rozczarowaniem.

Pociąg pozostawia za sobą linię tchu
O, powolny
Koniu koloru rdzy

Kopyta, dudniące dzwony -
Przez cały ranek
Ranek ciemniał,

Opuszczony kwiat.
Moje kości podtrzymują ciszę, odległe
Pola topią moje serce.

Grożą, że
Zaprowadzą mnie w niebo
Bezgwiezdne i sieroce, w ciemną wodę.

23 lutego 2014

1980 rok. Na pustkowiu tuż przy granicy z Meksykiem pewien myśliwy znajduje dwa miliony dolarów. Niedawno w trakcie transakcji narkotykowej doszło tu do krwawej strzelaniny. Llewelyn przywłaszcza sobie gotówkę, marząc o rozpoczęciu nowego życia. Ale jego tropem podąża psychopatyczny morderca.








Przerażająca postapokaliptyczna wizja przyszłości Ameryki w powieści uznanej za największe arcydzieło Cormaca McCarthy’ego.
Spalona Ameryka, ciemność, proch i kurz przesłaniające niebo. Kamienie pękają od mrozu, a śnieg, który pada, jest szary. Ani jednego ptaka, ani jednego zwierzęcia, gdzieniegdzie tylko zdziczałe bandy kanibali. Jakiś straszliwy a nienazwany kataklizm zniszczył naszą cywilizację i większość życia na ziemi. Na tle martwego pejzażu po katastrofie dwie ruchome figurki – to ojciec i syn przemierzają zniszczoną planetę. Zmierzają ku wybrzeżu lecz co tam zastaną? Przed nimi długa i pełna niebezpieczeństw droga w nieznane. Wokół nich – świat, w którym nawet nadzieja już umarła, lecz nadal – dzięki łączącej ich więzi – trwa miłość…
„Droga” Cormaca McCarthy’ego to połączenie powieści drogi, powieści przygodowej oraz gotyckiego horroru. To przypowieść o świecie apokalipsy spełnionej, ponura odpowiedź na niepokojące pytanie jak świat wyglądałby bez człowieka. Krytyka literacka zalicza tę powieść do nurtu prozy amerykańskiego minimalizmu, w latach 80-tych nazywanego „brudnym realizmem”.


Oparta na autentycznych wydarzeniach z połowy XIX wieku historia czternastoletniego chłopca, który pewnego dnia ucieka z domu od owdowiałego ojca pijaka i wyrusza na Południe. Wkracza na drogę, która przypomina podróż Dantego w głąb Piekła. To czasy bezlitosnej masakry Indian, ciemne karty w historii Ameryki, naznaczone przemocą i bezprawiem.

'Arcydzieło. Połączenie „Piekła”, „Iliady” i „Moby Dicka”. Dawno nie czytałem podobnej książki. Wspaniałe, zapierające dech w piersi dzieło'. (John Banville)





Sodoma i Gomora – do tej pory nie wydana w języku polskim powieść Cormaca McCarthy'ego wieńcząca słynną Trylogię Pogranicza. Znajdziemy tu wszystko to, co dla McCarthy'ego charakterystyczne: genialną prozę, pomysłową fabułę, malarsko odmalowany świat, a także delikatne poczucie humoru i, co z kolei w prozie McCarthy'ego rzadkie, wątek miłosny!








Klasyka literatury amerykańskiej. Książka uhonorowana prestiżową Nagrodą Faulknera.
Przemytnicy alkoholu, kryminaliści, oszuści. W zapadłej wiosce gdzieś w stanie Tennessee nietrudno natknąć się na wyjętych spod prawa, a zbrodnia sprzed lat w dziwny i zaskakująco ironiczny sposób łączy tych, którzy pozostają przy życiu. Syn zamordowanego kanciarza wierzy, że ojciec był bohaterem. Morderca zaprzyjaźnia się z chłopcem, nie wiedząc, że to syn jego ofiary, a stary Wuj Ownby nie jest świadom, czyje ciało pochował w sadzie, którym się opiekuje. Wątki trzech postaci, splatając się ze sobą, stanowią pretekst do snucia opowieści o prawdziwych wartościach, które zostały zaprzepaszczone przez industrializację.
Przywiązanie do ziemi i kolejnych pór roku opisane jest tak sugestywnie, że mamy wrażenie, jakbyśmy sami byli częścią całej historii. Niektórych scen nie da się zapomnieć. Złożona opowieść o ulotności życia.

21 lutego 2014

Sylvia Plath - "Kurierzy"



Słowo ślimaka na talerzu liścia?
Nie należy do mnie. Nie przyjmuj go.

Kwas octowy w zapieczętowanej puszce?
Nie przyjmuj go. Nie jest prawdziwy.

Słońce zamknięte w złotym pierścieniu?
Kłamstwa. Kłamstwa i żałość.

Szron na liściu, niepokalany,
Kocioł, co trzeszczy i gada

Sam do siebie na wszystkich dziewięciu
szczytach czarnych Alp.

Zamęt w lustrach,
Morze co gruchocze swą szarą taflę...


Miłość, miłość, moja pora.

20 lutego 2014

"Szczęście chroni się przed wszystkimi, zamyka za sobą drzwi, zamyka okiennice i zapomina o całym świecie, wznosząc wokół siebie niezdobyte mury."


Pierwszy raz w Polsce pełne wydanie jednej z najciekawszych powieści Erica-Emmanuela Schmitta.
Jeszua, młody Galilejczyk, spędza swoją ostatnią noc w gaju oliwnym. Wie, że sąd imperium rzymskiego wkrótce skaże go na śmierć. Przepełniony lękiem wspomina swoje życie, zastanawiając się, czy naprawdę jest synem Boga, cudotwórcą, którego chcą w nim widzieć jego bliscy. Na pytanie kim jest Jeszua, przyjdzie odpowiedzieć także sędziemu, prefektowi Judei, który następnego dnia będzie musiał wydać na niego wyrok.
Przejmująca powieść Schmitta pozwala spojrzeć na dobrze wszystkim znaną biblijną historię z zupełnie nowej perspektywy. W złożonej postaci Piłata autor odnajduje głęboko ludzkie cechy, wątpliwości i obawy, dzięki czemu ta wyjątkowa opowieść pozwala czytelnikowi zajrzeć w głąb siebie.
Ewangelia według Piłata to jedna z najczęściej dyskutowanych i najpiękniejszych książek Schmitta. We Francji zdobyła Grand Prix czytelniczek magazynu „Elle” przyznawaną najlepszym powieściom.

17 lutego 2014

"Tylko człowiek odmierza czas. Tylko człowiek wybija godziny. I właśnie dlatego jedynie człowiek doświadcza paraliżującego strachu, którego nie zniosłoby żadne inne stworzenie. Strachu przed tym, że zabraknie czasu."

Książka, która dla wielu czytelników stała się inspiracją i impulsem do życiowych zmian.
Spróbujcie wyobrazić sobie życie bez odmierzania czasu.
Pewnie nie potraficie. Zawsze wiecie, jaki jest miesiąc, rok, dzień tygodnia. A jednak przyroda nigdy nie zwraca uwagi na czas. Ptaki się nie spóźniają. Pies nie patrzy na zegarek. Sarny nie martwią się kolejnymi urodzinami.
Tylko człowiek odmierza czas. Tylko człowiek odlicza godziny. I właśnie dlatego jedynie człowiek doświadcza paraliżującego strachu, którego nie zniosłoby żadne inne stworzenie. Strachu przed tym, że zabraknie mu czasu.

15 lutego 2014

"Najtrudniej pogodzić się z tym, że z upływem czasu ludzie, którzy tak wiele kiedyś dla nas znaczyli, wyłaniają się z mroków zapomnienia ujęci w cudzysłów"

John Irving - "Regulamin tłoczni win"


14 lutego 2014

Ma prawie 600 lat i wciąż chwyta za serce. :) Coś na walentynki


"Służba ma naprzod ustawiczna, doskonała, przezprzestanna, panno ma najmilejsza!" - tak zaczyna się, pochodzący z XV wieku, najstarszy zachowany list miłosny pisany po polsku. Choć sam dokument jest wielką zagadką i wiemy o nim niewiele, to jedno można powiedzieć na pewno - jego autor doskonale wiedział, jak to jest być zakochanym.




Jak każda historia miłosna, dzieje tego listu pełne są tajemnic. Kiedy powstał? Dokładnie nie wiadomo. Znalazł się w pisanym w latach 1428-1429 zbiorze z wzorami dokumentów i listów opracowanym przez notariusza z Wielkopolski, Marcina z Międzyrzecza. Niektórzy badacze twierdzą, że to tylko zręcznie spreparowany przykład, przygotowany jako wzór do naśladowania. Dla innych jest to odpis autentycznego listu. Kto i do kogo mógł go pisać? Tego nie wiadomo. Nie znamy ani imion zakochanych, ani żadnych bliższych szczegółów dotyczących tego, kim byli, jak się poznali... Nie jest to jednak przeszkodą, która nie pozwalałaby nam wczuć się w atmosferę całej sytuacji.
"Wiedz, moja najmilejsza panno, iże aczkoliciem ja od ciebie daleko, a wszakoż wżgim nie była ani będzie nad ciebie jina miła, jedno ty sama, panno milejsza ma" - pisze autor listu. O jego rozstaniu z ukochaną wiemy tylko, że było nagłe. Dokąd pojechał? Po co? Kiedy wróci? Tego nie pisze. Może sam nie wie, może woli omijać ten temat albo wszystko wyjaśnił już przy pożegnaniu. Mógł też po prostu uznać - i trudno mu się dziwić - że w liście do ukochanej jest miejsce na inne rzeczy. "Z Tobą się rozstając, serce me jęło barzo płakać. (...) ślubuję twej miłości nie zapominać, ale wszędzie cześć a lubość czynić" - zapewnia. Przyznaje też, że jego uwagę zwróciła ostatnio inna piękną kobieta, ale samo wspomnienie ukochanej nie pozwoliło mu poddać się zauroczeniu.

Niestety, nie wiadomo - i pewnie już tak zostanie - jaka była historia tego listu. Czy - zakładając, że jest prawdziwy - w ogóle dotarł do adresatki? Jak go przyjęła? Czy odpisała, a potem "żyli długo i szczęśliwie"? Możemy się tylko domyślać, z jakich powodów Marcin z Międzyrzecza dołączył go do swojej retoryki. Jeśli chciał w ten sposób unieśmiertelnić własne uczucie i sprawić niezwykły prezent swojej ukochanej.

8 lutego 2014

"Wiatr wieje bez chwili przerwy, popędzając przemykających ulicami ludzi i szeleszcząc wirującymi w obłędnym tańcu liśćmi. Wywołuje w człowieku ból, umiejscowiony znacznie głębiej niż w ciele, a mianowicie w duszy, poruszając tkwiącą tam od zarania gatunku strunę, krzyczącą rozpaczliwie: "Ruszaj w drogę, bo umrzesz! Ruszaj w drogę, bo umrzesz!".

 Stephen King ("Miasteczko Salem")


7 lutego 2014

Miejsce i pozycja do pisania:)

Zazwyczaj, gdy myślimy o pisarzu w trakcie pracy, wyobrażamy go sobie przy biurku, stukającego zapamiętale w klawisze maszyny do pisania albo laptopa. Nie zawsze tak to jednak wygląda. Wielu pisarzy ma swoje skomplikowane rytuały, bez których nie są w stanie pracować.  
Kawa, alkohol, papierosy. Określone dźwięki w tle lub idealna cisza. Konkretne miejsce. Konkretna pozycja. I ta pozycja właśnie bywa często zaskakująca! Nie wszyscy znani pisarze piszą i pisali na siedząco – niektórzy potrafią pracować tylko na leżąco, a nawet na stojąco! Do leżenia podczas pracy nikt się zapewne chętnie nie przyznaje, a jednak to właśnie pozycja horyzontalna pomaga niektórym w znalezieniu inspiracji i skupieniu się. Przyjrzyjmy się więc pisarzom, którzy pracowali w nietypowych pozycjach:
Marcel Proust
Opisuje w listach pisanie na leżąco, zwłaszcza w ostatnich latach życia – na leżąco kończył „W poszukiwaniu straconego czasu.”
Edith Wharton
Pisywała w łóżku, bo tylko tam nie musiała być ubrana zgodnie z panującymi zasadami – mocno zasznurowany gorset przeszkadzał, zdjęcie go uwalniało jej myśli. W łóżku obchodziła nawet swoje osiemdziesiąte urodziny, przy okazji powodując mały pożar od świeczek na torcie.
Truman Capote
Sam przyznawał, że jest pisarzem horyzontalnym. W wywiadzie dla "The Paris Review" powiedział: Nie mogę myśleć, jeśli nie leżę, albo w łóżku, albo na kanapie, wyciągnięty z papierosem i kawą. Muszę palić i sączyć. Gdy robi się później, zamieniam kawę najpierw na miętową herbatę, potem na sherry, potem na martini. Nie, nie używam maszyny do pisania. Nie na początku. Piszę pierwszą wersję ręcznie (ołówkiem). Capote lubił też pisać poza domem. Twierdził, że często miewa natchnienie w motelach, a kiedy poproszono go o pilne napisanie scenariusza na Broadway, kupił bilet na pociąg i napisał 140 stron podczas podróży na trasie Nowy Jork – Chicago.
William Wordsworth
Słynny poeta romantyczny dużo wędrował po górach. Wiersze często pisał wieczorami w łóżku, w całkowitych ciemnościach. Gdy spadła mu kartka, zaczynał od nowa, było to prostsze, niż szukanie zaczętego tekstu po ciemku.
W. G. Sebald
Pisał na leżąco nie z wyboru, ale z konieczności – cierpiał na poważne bóle pleców. „Pierścienie Saturna” pisał, leżąc na brzuchu, czołem oparty o krzesło, manuskrypt umieściwszy na podłodze.
Agatha Christie
Królowa kryminałów ceniła sobie wygodę podczas pracy – lubiła pisać leżąc w wannie! Ten sam sposób pisania upodobał sobie także Benjamin Franklin, który był właścicielem pierwszej wanny w Ameryce!
Philip Roth
Pisze na stojąco, podczas pracy chodzi. Twierdzi, że na każdą napisaną stronę przypada prawie kilometr chodzenia. Nie pracuje w domu – zbudował sobie specjalne studio, w którym pisze na pulpicie stojącym tyłem do okna, tak, żeby widok go nie rozpraszał.
Ernest Hemingway
Kolejny autor piszący na stojąco. Twierdzi, że od początku swojej kariery pisarskiej pracował w tej właśnie pozycji. Pisał po około 500 słów dziennie, i chociaż wiadomo, że dużo pił, twierdzi, że nigdy nie spożywał alkoholu podczas pracy.
Vladimir Nabokov
Następny autor, który pracował na stojąco. Co więcej, Nabokov pisał na niewielkich fiszkach, które można potem było dowolnie przekładać, zmieniając układ tekstu.

6 lutego 2014


"Problem polega na tym: aby zarobić pieniądze, dużo pieniędzy, nie potrzebujemy wcale wspaniałej literatury. To czego potrzebujemy, to miernota. Tandeta, szmelc, towar masowy. Więcej i coraz więcej. Potrzebujemy coraz grubszych, nic nie przekazujących książek. Liczy się tylko sprzedany papier. A nie słowa, które się na nim znajdują". 

Walter Moers - "Miasto Śniących Książek"


5 lutego 2014


"A teraz, już prawie o północy pierwszego dnia, wciąż nie śpię, łamiąc swoje postanowienie, żeby kłaść się wcześnie - opóźniam sen, żeby odsunąć nieuniknione nadejście jutrzejszego ranka. Jeszcze jedna próba ucieczki".
Sylvia Plath ("Dzienniki 1950-1962")


4 lutego 2014


"Jak się tak leży godzinami w nocy, to myśleniem można zajść bardzo daleko i w bardzo dziwne strony". Stanisław Lem -"Solaris"





3 lutego 2014

James Frey - "Milion małych kawałków"


Autobiograficzna relacja Jamesa Freya z pobytu na odwyku. James Frey budzi się na pokładzie samolotu z wybitymi zębami, złamanym nosem i rozciętym policzkiem. zupełnie nie wie, dokąd leci, ani co się z nim działo przez ostatnie dwa tygodnie. Ma 23 lata, z czego od dziesięciu uzależniony jest od alkoholu, a od trzech od kokainy. Kiedy zgłasza się na odwyk do najstarszego ośrodka w Stanach, chlubiącego się rekordowo wysoką skutecznością w postaci niecałych siedemnastu procent, lekarze nie wiedzą, jakim cudem nadal żyje.


"Jestem sam. Sam tutaj i sam na świecie. Sam w sercu i sam w głowie. Sam wszędzie przez cały czas, od kiedy pamiętam. Sam w Rodzinie, sam z przyjaciółmi, sam w Pokoju pełnym Ludzi. Sam, kiedy się budzę, sam każdego koszmarnego dnia, sam, kiedy w końcu nadchodzi ciemność. Jestem sam na sam z przerażeniem. Sam na sam z przerażeniem. Nie chcę być sam. Nigdy nie chciałem być sam. Kurewsko tego nienawidzę. Nienawidzę tego, że nie mam z kim porozmawiać, nienawidzę tego, że nie mam do kogo zadzwonić, nienawidzę tego, że nie mam nikogo, kto potrzyma mnie za rękę, przytuli mnie, powie mi, że wszystko będzie w porządku. Nienawidzę tego, że nie mam nikogo, z kim mógłbym dzielić nadzieje i marzenia, nienawidzę tego, że przestałem mieć nadzieje i marzenia, nie znoszę tego, że nie mam nikogo, kto powiedziałby mi, żebym się trzymał, że jeszcze kiedyś je odnajdę."

2 lutego 2014

Portrety z książką:)

 Nie chodzi o to ile kosztuje książka, chodzi o to ile będzie Cię kosztowało jeśli jej nie przeczytasz.

Oto kilka wspaniałych portretów z książką, pozostawienie wszystkich obowiązków i czytanie, wspaniały moment zamyślenia, rozkoszowania się słowami. Może dla kogoś książki to tylko kombinacja 32 liter i nic więcej, jednak dla niektórych to wszystko.







1 lutego 2014

Markus Zusak - "Złodziejka książek"

"Wydaje mi się, że ludzie lubią oglądać akty destrukcji. Zamki z piasku, domki z kart - od tego się zaczyna. Mają specjalny talent do pomnażania dzieła zniszczenia."


Liesel Meminger swoją pierwszą książkę kradnie podczas pogrzebu młodszego brata. To dzięki „Podręcznikowi grabarza” uczy się czytać i odkrywa moc słów. Później przyjdzie czas na kolejne książki: płonące na stosach nazistów, ukryte w biblioteczce żony burmistrza i wreszcie te własnoręcznie napisane… Ale Liesel żyje w niebezpiecznych czasach. Kiedy jej przybrana rodzina udziela schronienia Żydowi, świat dziewczynki zmienia się na zawsze…

Markus Zusak urodził się w 1975 roku. Dorastał w Sydney, gdzie wciąż mieszka z żoną i dwójką dzieci. Jest autorem pięciu powieści, w tym „Posłańca” oraz „Złodziejki książek” – międzynarodowego bestsellera, przetłumaczonego na ponad czterdzieści języków.

Jego pierwsze trzy powieści („Moje tak zwane życie”, „Walczący Ruben Wolfe” i nietłumaczona na język polski „When Dogs Cry”, wydana też jako „Getting the Girl”), ukazały się w latach 1999–2001, zdobywając nagrody w Australii i USA.

„Posłaniec” (2002, polskie wydanie 2009) w 2003 roku otrzymał dwa wyróżnienia w Australii: Australian Children’s Book Council Book of the Year Award (Older Readers) i NSW Premier's Literary Award (Ethel Turner Prize) oraz Printz Honour w Ameryce i nagrodę Deutscher Jugendliteratur w Niemczech. 

Jednak największy sukces odniosła „Złodziejka książek”. Od pierwszego wydania w 2005 roku powieść przez 375 tygodni znajdowała się na liście bestsellerów „New York Timesa”. Do dziś zajmuje pierwsze miejsca na listach bestsellerów Amazon.com, Amazon.co.uk, „New York Timesa” oraz podobnych listach w wielu krajach Ameryki Południowej, Europy i Azji. Zdobyła liczne nagrody i wyróżnienia oraz została sfilmowana.

Adaptację filmową „Złodziejki książek” wyprodukowała wytwórnia Twentieth Century Fox. W filmie wyreżyserowanym przez zdobywcę nagrody Emmy, Briana Percivala („Downton Abbey”), zagrali m.in.: Geoffrey Rush („Blask”, „Jak zostać królem”), Emily Watson („Przełamując fale”, „Anna Karenina”) oraz Sophie Nelisse („Pan Lazhar”) jako Liesel Meminger, tytułowa złodziejka książek.