31 października 2013

Okładki książek dopasowane do sukienek.

Moda na literackie stylizacje trwa. Skoro do okładki ulubionej książki można dopasować strój kąpielowy, to czemuż podobnego zabiegu nie zastosować również co do sukienek?
Dziennikarka „Huffington Post” zainspirowana modowym blogiem Kate Imbach, na którym znajdziemy okładki poczytnych powieści Aghaty Christie, Kurta Vonneguta czy Yanna Martela zestawione z gustownymi strojami kąpielowymi dla kobiet i męskimi szortami, postanowiła w podobny sposób zająć się sukienkami.
Chociaż na razie podobne zestawienia należy traktować raczej w kategorii zabawy, to jednak nie mam nic przeciwko temu, żeby książka stała się elementem wystroju gustownie ubranych kobiet i mężczyzn. O ile będą pamiętać o najważniejszym przeznaczeniu książki:)





30 października 2013

Dzisiaj 192 rocznica urodzin Fiodora Dostojewskiego

Fiodor Dostojewski
30 października 1821 - 28 stycznia 1881



Prozaik rosyjski. Po śmierci matki oddany do pensjonatu przez ojca, zamordowanego później przez chłopów. Wyjechał do Petersburga na studia inżynierskie. Początkowo zarabiał jako tłumacz. Już pierwsza powieść Biedni ludzie (1845, wydanie polskie 1929) przyniosła mu wielki sukces. W kolejnych stał się mistrzem analizy psychologicznej (psychologizm). Proza nierzadko na pograniczu realności i wyobraźni. Był zafascynowany irracjonalnymi pierwiastkami natury ludzkiej oraz walką dobra ze złem czającym się wszędzie. Tu - Sobowtór (1846, wydanie polskie 1962), Białe noce (1848, wydanie polskie 1902). Na dalszą twórczość wywarło silny wpływ aresztowanie go za działalność polityczną, wyrok śmierci (1849) zamieniony na katorgę i służbę wojskową, które to przeżycia znalazły oddźwięk m.in. we Wspomnieniach z domu umarłych (1860-1862, wydanie polskie 1897). Atakował ówczesny indywidualizm filozoficzny, dopatrując się w nim destrukcyjnego wpływu na człowieka i jego moralność, m.in. w Notatkach z podziemia (1864, wydanie polskie 1929) oraz w Zbrodni i karze (1866, wydanie polskie 1887-1888). Mimo sukcesu jednej z najwybitniejszych swoich powieści - Zbrodni i kary popadł w długi i uciekł przed wierzycielami za granicę 1867-1871, wydając Idiotę (1868, wydanie polskie 1909) oraz Biesy (1872, wydanie polskie 1908). Ta druga powieść przyniosła mu europejski rozgłos. W Braciach Karamazow (1879-1880, wydanie polskie 1913) potępił zarówno kapitalistyczną cywilizację, jak ruchy socjalistyczne i rewolucyjne, zarzucając im zagubienie wartości chrześcijańskich i opowiadając się stanowczo przeciwko ateizmowi. Był pisarzem pełnym moralnej pasji, nowatorem artystycznym wahającym się między skrajnym sceptycyzmem i nadzieją. Jest jednym z największych pisarzy czasów nowożytnych, wywarł duży wpływ na literaturę światową. W polskich przekładach także - Dzieła (1928-1929), Z pism (tom 1-11, 1955-1964)


Uznana za arcydzieło ostatnia powieść Dostojewskiego. Opowiada dzieje trzech braci, których łączy tragedia: zabójstwo ojca. Każdy z nich, obciążony własnymi winami, kierowany emocjami i pożądaniem, na swój sposób usiłuje odnaleźć miejsce w mrocznej mozaice rodziny Karamazowów. Powieść rosyjskiego mistrza jest uznawana za jedno z największych dzieł w historii literatury. Obok wątków obyczajowych porusza fundamentalne problemy, z którymi zmaga się ludzkość: pytanie o istnienie Boga w racjonalnym świecie, trwałość wartości w obliczu zmian i nieświadome krążenie człowieka między złem i pokutą.




W Rosji nastają niepewne czasy. Gdy ruch rewolucyjnych demokratów zyskuje na sile, ożywają rozmaite ideologie - groźne, zachłanne, niedorzeczne. Na frontach walk lewicowych idealistów i konserwatywnego establishmentu rodzi się terroryzm...
Biesy to brutalnie szczera opowieść o politykach i myśli społecznej nie tylko dziewiętnastowiecznej Rosji - to uniwersalne ostrzeżenie przed złem zaklętym w marzeniach o powszechnym szczęściu dla wszystkich ludzi. Dostojewski pisze mądrze i ironicznie. Staje w obronie zwykłego człowieka, którego różni owładnięci przez diabła ideolodzy próbują przyciąć na miarę własnych pomysłów. A jednocześnie zapowiada totalitarne koszmary XX wieku, które straciły jednostkę z pola widzenia...



"Biedni ludzie" to dramat uczuć, które nie mają racji bytu w nędznej wegetacji urzędnika n-tej kategorii. Bohaterem powieści jest biedny urzędnik o gołębim sercu, niemłody, śmieszny i lekceważony przez wszystkich. Ów biedaczyna pozwala sobie na luksus kochania - bezinteresownie - i ochraniania przedmiotu swych uczuć przed zasadzkami i trudami życia, luksus opłacony głodowaniem i upokorzeniami. Dramat ten przypomina atmosferą słynny "Szynel" Gogola, Dostojewski w osobie Diewuszkina rozwija jak gdyby i kontynuuje temat gogolowski.





 Głównym bohaterem jest Rodion Raskolnikow, 23-letni były student prawa, chłopak zbuntowany przeciw porządkowi świata, postrzeganego przezeń jako niezgodny z rozumem. Logika doprowadza młodego człowieka do zbrodni. Według Rodii normy moralne sprzeczne są z elementarnym rachunkiem i nie dotyczą w równym stopniu wszystkich. Sam stawa się ponad nimi, jednak dokonane przez niego brutalne morderstwo podważa jego wiarę we własne siły i predyspozycje. Wyczerpany psychicznie, nękany przez gorączkę i majaki, przestaje panować nad swoimi czynami. Nade wszystko zaś przekonuje się, że nie jest człowiekiem niezwykłym. Tymczasem krąg podejrzeń coraz bardziej zawęża się wokół niego.

Światowy rekord: autor „napisał” ponad sto tysięcy książek

Amerykanin Philip M. Parker jest autorem, który opublikował pod swoim nazwiskiem rekordową ilość książek – ich liczbę szacuje się obecnie na sto sześć tysięcy tytułów.





Jak donosi dziennik „The Huffington Post”, miano najbardziej płodnego pisarza można przypisywać Parkerowi już od 2008 roku, jedynie liczba wydanych pozycji z roku na rok wzrasta. Zakres tematyczny książek Amerykanina jest imponujący – od toreb golfowych, statków i gotowania aż po królów czy narkolepsję. Parker jest autorem ponad 180 książek dotyczących butów, ponad 200 tytułów o wosku oraz 6 o kwaśnych marynatach z czerwonej kapusty.
Warto podkreślić, że niektóre z tych książek mają całkiem przyzwoitą objętość. Dla przykładu taka pozycja jak „Perspektywy dla szczotek do WC i uchwytów w Stanach Zjednoczonych na lata 2007-2012″ ma 677 stron i kosztuje 495 dolarów!
Chociaż Parker piastuje stanowisko profesora na Wydziale Zarządzania w INSEAD (jedna z największych prywatnych szkół zarządzania i biznesu na świecie) i miałby predyspozycje do napisania wielu analitycznych prac, za jego niezwykle płodną twórczością kryje się coś zupełnie innego. O naukowcu zrobiło się głośno w 2008 roku, kiedy wyznał, że wymyślił komputer, który pisze za niego książki. Jak twierdzi, wyprodukowanie jednej pozycji do jego obszernej bibliografii zajmuje urządzeniu około 20 minut.
Proces przebiega w następujący sposób: profesor podaje komputerowi informacje o konkretnym zagadnieniu, jakie go w danym momencie interesuje, potem podłącza sprzęt do dużej bazy danych, komputer zaś przy pomocy opracowanych naukowo algorytmów wybiera odpowiednie dane i formatuje w postaci książek.
Na dzień dzisiejszy księgarnia Amazon posiada w ofercie ponad 106 tysięcy tytułów „autorstwa” Parkera oraz ponad 600 tysięcy pozycji podpisanych szyldem utworzonej specjalnie do tego celu oficyny Icon Group. Wszystkie dostępne są dzięki usłudze „druk na żądanie”. Pośrednio czyni to profesora (albo jego komputer) najpłodniejszym pisarzem na świecie. Wprawdzie książki nie trafiają na listy bestsellerów i w większości zbierają od klientów Amazona niepochlebne recenzje, przy tak ogromnej ilości tytułów działalność może się okazać całkiem intratnym zajęciem. Parker pisze również książki w tradycyjny sposób. Ale tą nieefektywną metodą dorobił się zaledwie pięciu wydanych publikacji.

29 października 2013

Kolory paznokci dopasowane do okładki książki

Literackie stylizacje mogą dotyczyć każdego elementu kobiecej urody. Jak się okazuje, książki można spasować nie tylko ze strojem kąpielowym lub sukienką, ale również z lakierem do paznokci.

Właścicielka mikrobloga „Pages and Polish”, zainteresowała się tym, co widzimy na pierwszy rzut oka, czyli oprawą graficzną. Postanowiła więc zestawić okładki ulubionych powieści i komiksów z prostymi, minimalistycznymi wzorami, które bez trudu powinna wykonać każda posiadaczka kilku podstawowych lakierów do paznokci.












28 października 2013

Powstaje pierwsze literackie reality show

12 grudnia w hollywoodzkim klubie Florentine Garden nakręcono pilotowy odcinek pierwszego literackiego realisty show. „Literary Death Match”, bo tak ma się nazywać program, to pojedynek na prozę, którego uczestnikami są pisarze.



Pomysł wywodzi się od cyklu imprez organizowanych w Stanach Zjednoczonych od 2006 roku przez Adriana Todda Zunigę. Wraz ze swoją ówczesną dziewczyną Elizabeth Koch i przyjacielem Dennisem DiClaudio doszedł on do wniosku, że przydałby się konkurs talentów, w którym mogliby startować literaci. Wymyślili więc pewien rodzaj zawodów, podczas których czterej uznani i debiutujący pisarze czytają przez maksymalnie siedem minut swój najlepszy fragment dzieła przed publicznością oraz trójką sędziów. Konkurs przeprowadzany jest w formule pojedynku „jeden na jeden”. Z obydwu literacko-oratorskich potyczek wyłaniani są finaliści, którzy następnie zmierzą się w decydującym starciu.
W ciągu ostatnich sześciu lat Zuniga zainteresował swoim pomysłem 46 miast na całym świecie. Literackie deathmatche odbywają się od Londynu po Oslo, od Szanghaju do Tulsy. Program telewizyjny wydawał się więc naturalnym rozwinięciem. Dwa dni temu, przy udziale 350-osobowej publiczności, w hollywoodzkim klubie nakręcono pierwszy pilotażowy odcinek. Cześć środków pokryto z kampanii zorganizowanej na portalu crowdfundingowym Kickstarter.
Na krzesłach jurorów zasiedli pisarz Jonathan Lethem, artystka komediowa Tig Kotaro oraz znany z serialu „Dexter” aktor Michael C. Hall, drugiej turze zawodników sędziowali pisarka Susan Orlean, muzyk Moby oraz aktor komediowy Keegan-Michael Key. Aby uatrakcyjnić program, konkurujący odczytywali swoje teksty na prawdziwym ringu bokserskim, w przerwie pomiędzy pojedynkami kolejne starcia zapowiadały dziewczyny przyodziane w seksowne biblioteczne uniformy. W rolach zawodników mogliśmy zobaczyć m.in. autorkę powieści „Moje życie w Haremie” Jillian Lauren, pisarkę i scenarzystkę Tracy MacMillan czy młodego humorystę Simona Richa.
Zuniga, który jest producentem programu, wierzy, że pomysł nie tylko spotka się z zainteresowaniem szerszej publiczności, ale pomoże jeszcze skuteczniej promować literaturę. „Ludzie przyjdą, aby popatrzeć na Michaela C. Halla, a przy okazji rozkochają się w Simonie Richu.”

27 października 2013

Stany lękowe, niepokój, ataki paniki czy depresję dotychczas leczono za pomocą leków lub psychoterapii. To jednak zmieni się w Wielkiej Brytanii, gdzie wprowadzono nową metodę leczenia – czytanie!



Jak donosi „The Christian Science Monitor”, pacjentom z lekkimi i umiarkowanymi problemami emocjonalnymi lekarze ogólni będą wypisywać recepty na podręczniki do samopomocy. Na liście zalecanych pozycji znalazło się 30 tytułów, które znajdą się w bibliotekach w całej Anglii.
A wszystko za sprawą fundacji charytatywnej Reading Agency, która pracowała nad projektem od roku. Sam projekt poparły między innymi Ministerstwo Zdrowia i Royal College. „Przybywa dowodów, które pokazują, że czytanie o samopomocy może pomóc wydobrzeć ludziom z pewnymi przypadkami emocjonalnych problemów” – powiedziała o idei projektu Miranda McKeraney, dyrektor wykonawczy Reading Agency.
Anglia nie jest odosobniona w staraniach poprawy samopoczucia psychicznego swoich mieszkańców w ten nietypowy sposób. Podobne rozwiązania wprowadziły Walia, Dania i Nowa Zelandia. Walia była prawdziwym pionierem nowatorskiej metody leczenia. W stolicy księstwa, Cardiff, książki na receptę wprowadzono już w 2003 roku, a w 2005 projekt objął całą Walię. Obecnie wypożycza się tam rocznie 30 tysięcy podręczników samopomocy, które na listach najczęściej wypożyczanych książek okupują pierwszą dziesiątkę.
Lista 30 książek została skierowana do bibliotek, które zobowiązano do zaopatrzenia się w wymienione na liście pozycje. Znana jest też lista przypadłości, na które lekarze mają wypisywać książki na receptę. Są to: gniew, niepokój, obżarstwo, depresja, obsesja, natręctwa, panika, fobia, stres, lęki i problemy z poczuciem własnej wartości. Do listy zostaną wkrótce dołączone pozycje, które mają pomóc pacjentom z chronicznym bólem czy zmęczeniem, a nawet problemami w związkach. W następnym roku podobne listy mają zostać stworzone dla książek skierowanych do dzieci i młodzieży.

Dane wskazują, że rocznie w Zjednoczonym Królestwie 6 milionów osób cierpi na stany lękowe lub depresję, a z nich dwie trzecie nie otrzymuje żadnej pomocy, choćby książkowej.

26 października 2013

Dzisiaj 123 rocznica śmierci włoskiego pisarza Carlo Collodi.


Carlo Collodi
24 listopada 1826 - 26 października 1890


Naprawdę Carlo Lorenzini - włoski pisarz i dziennikarz. Jego pseudonim, którego używał od 1856 roku , jest nazwą miasteczka w Toskanii, w którym urodziła się jego matka, Angela Orzali. Sam Collodi urodził się i zmarł we Florencji.
Collodi napisał wiele powieści i komedii, jednak najlepiej jest znany jako twórca postaci Pinokia.


Baśnie mojej babci - Hans Christian AndersenJest ponadczasowa... To zbiór najpiękniejszych baśni, cudownie opowiedzianych, bogato ilustrowanych... Jest niezwykła... „Pinokio”, „Kopciuszek”, „Różyczka”, „Opowiadania Tołstoja”... Baśnie, które przenoszą nas w zaczarowany świat marzeń, dobra i piękna... Jest zachwycająca... Bogato ilustrowana, pięknie wydana,... To książka, którą dostaje się w dzieciństwie, a nie rozstaje się z nią przez całe życie...








Pinokio. Historia pajacyka - Carlo Collodi"Pinokio" to kolejna dobrze znana książka, która przedstawimy w nowym współczesnym tłumaczeniu oraz z ilustracjami znakomitego włoskiego ilustratora, znanego z dużej troski o realizm szczegółów. Któż lepiej potrafi wczuć się w klimat tej włoskiej opowieści o drewnianym pajacyku, który bardzo chciał stać się prawdziwym chłopcem, niż urodzony w pobliżu Florencji Innocenti?
Ta malarska interpretacja opowieści o Pinokio uznana została przez "New Yorkera" za z pewnością najpiękniejszą edycję. 






Małpiszonek Pipi - Carlo Collodi„Pipi” to w małpim języku różowy. Takiego koloru jest właśnie małpiszonek Pipi. W dodatku nie ma ogona. Nie czuje się z tym najlepiej, więc postanawia opuścić swoje stado. Trafia do pałacu panicza Alfreda, który natychmiast się z nim zaprzyjaźnia i proponuje, aby został jego służącym. Małpiszonek zgadza się, skuszony podarunkiem z owoców, pomysł przestaje mu się jednak podobać, gdy zostaje przebrany za człowieka. Kiedy w lustrze widzi siebie we fraku i w bucikach, przeraża go, że jest tak podobny do chłopca, i ucieka. To zdarzenie rozpoczyna całą serię przygód. Bohater wielokrotnie wpada w tarapaty, możemy jednak być pewni, że za każdym razem wyjdzie z nich obronną... łapką. 
W 1883 roku Carlo Collodi ogłosił na łamach „Il Giornale per Bambini”, że przygody jego najsłynniejszego bohatera – Pinokia – dobiegły końca. Nową postacią, którą wprowadził na karty czasopisma, była Pipí – psotna różowa małpka. Opowieść o jej przygodach w świecie zwierząt i ludzi ukazuje się w Polsce po raz pierwszy.

Najmniejsza książka na świecie:)

Japońska firma Toppan Printing wydrukowała nową najmniejszą książkę na świecie. Publikacja mierzy dokładnie 0,75 milimetra, a czytanie jej gołym okiem jest niemożliwe.



22-stronicowa mikroksiążka nosi tytuł „Shiki no Kusabana” (z jap. „Kwiaty czterech pór roku”) i zawiera monochromatyczne ilustracje (wraz z podpisami) japońskich kwiatów, m.in. kwitnących drzew wiśni i śliwy. Litery w książce mają grubość 0,01 mm i zostały wydrukowane przy użyciu tej samej technologii, którą drukarze stosują przy produkcji pieniędzy.
Książka wystawiona jest w należącym do firmy muzeum mieszczącym się w Tokio. Można ją kupić w zestawie ze szkłem powiększającym i dodatkową większą kopią za kwotę 29 400 jenów (niecałe tysiąc złotych) od sztuki.
Toppan Printing, która już od 1964 roku specjalizuje się w drukowaniu mikroksiążek, zapowiedziała, że zgłosi swoją najnowszą publikację do księgi Rekordów Guinnessa, aby otrzymać tytuł najmniejszej opublikowanej książki na świecie. Dotychczas mianem tym mogła poszczycić się 30-stronicowa edycja opowiadania Antoniego Czechowa „Kameleon”, wykonana przez syberyjskiego miniaturzystę Anatolija Konenko. Wydany w nakładzie 100 egzemplarzy tomik mierzył 0,9 milimetra.
Najmniejszą znaną reprodukcją drukowanej książki jest z kolei kosztujący 15 tysięcy dolarów mikrochip wyryty na krystalicznej silikonowej stronie, który mierzy 70 na 100 mikrometrów. Wydrapana za pomocą wiązki promieni jonowych publikacja nosi tytuł „Teeny Ted from Turnip Town”. Przeczytać można ją jedynie przy pomocy mikroskopu elektronowego.

25 października 2013

Sprzedawczyni książek, która nie potrafi czytać

Indyjskie miasto Ćennaj może się poszczycić nie tylko wieloma imponującymi zabytkami, ale również przydrożnym antykwariatem, prowadzonym przez kobietę, która… nie potrafi czytać.



Jak donosi „The Hindu Business Line”, 66-latka ma na imię Mary i zajmuje się handlem używanymi książkami od blisko 40 lat. Antykwariat założył w 1960 roku Alwar, obecnie 95-latek z długą brodą, Mary dołączyła do niego 15 lat później. Od 2010 roku, kiedy zdrowie nie pozwoliło już Alwarowi pracować, sklep samodzielnie prowadzi kobieta. Pomimo że antykwariat nie posiada adresu (zlokalizowany jest na rogu jednej z ulic w pobliżu parku Nageswara Rao), wciąż otrzymuje regularne dostawy od kurierów.
Klienci, którzy chcieliby odnaleźć w nieprzebranych stosach książek interesujące ich pozycję, mogą liczyć na pomoc sprzedawczyni. Chociaż Mary nie potrafi czytać, doskonale orientuje się w asortymencie sklepu i woli, żeby klienci nie robili jej bałaganu. „Mówię ci, że nie mam Jeffreya Archera!” – warknęła na oczach dziennikarza do mężczyzny, który uparcie przeczesywał góry książek w poszukiwaniu powieści brytyjskiego pisarza.
Mary nie uznaje targowania, w dobry dzień sprzedaje książki warte od 500 do 2000 rupii (30-120 złotych) i ma całkiem niezłe rozeznanie w lokalnym rynku, lepsze od niejednego z czytających. „Teraz popyt jest na komiksy, powieści, podręczniki szkolne i książki techniczne” – mówi.

24 października 2013

Odkryto ślady kota na XV-wiecznym rękopisie

Emir Filipović z Uniwersytetu w Sarajewie, zbierając materiały do swojej pracy doktorskiej w Dubrownickich Archiwach Państwowych, natknął się na średniowieczny manuskrypt poplamiony atramentowymi śladami kocich łap.
Spisany po włosku rękopis to 13 tom „Lettere e commissioni di Levante”, w którym znalazły się kopie listów oraz instrukcje, jakie władze Raguzy (tak wówczas nazywał się Dubrownik) wysyłały do swych kupców rozsianych po całej południkowo-wschodniej Europie. Strona, po której przeszedł się kot, wdepnąwszy uprzednio w atrament, posiada datę 11 marca 1445 roku.
Odkrycie nie tylko udowadnia, że koty i pisarze od dawna żyją w ścisłej symbiozie, ale również potwierdza, że te pierwsze od zawsze chadzały swoimi drogami, najczęściej tamtędy, gdzie chodzić nie powinny.



23 października 2013

Najpiękniejsze biblioteki świata

Niemal od początku istnienia cywilizacji to właśnie one zapewniają bliski kontakt z książkami. Poniżej postanowiliśmy zaprezentować wam najpiękniejsze biblioteki świata. Wszystkie z wymienionych, oprócz imponujących zbiorów, mogą pochwalić się równie imponującą architekturą. I chociaż obecnie, w dobie szerokopasmowego dostępu do Internetu, ich rola może się odmienić, na zawsze pozostaną świątyniami książek i literatury.

 Beinecke Rare Book and Manuscript Library na Uniwersytecie Yale (USA)

 Biblioteka Stuttgarcka (Niemcy)

 Biblioteka Aleksandryjska (Egipt)

 Biblioteka Kanazawa Umimirai w Kanazawie (Japonia)

 Biblioteka George’a Peabodiego na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa w Baltimore (USA)

 Duńska Biblioteka Królewska (Dania)

 Biblioteka Uniwersytetu w Salamance (Hiszpania)

 Centralna Biblioteka Uniwersytetu Technicznego w Delft (Holandia)

 Biblioteka Publiczna w Villanueva (Kolumbia)

Biblioteka Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego w Rzymie (Włochy)

Biblioteka Główna Uniwersytetu w Coimbrze (Portugalia)

Biblioteka José Vasconcelosa w Maksyku (Meksyk)

 Biblioteka Publiczna w Amsterdamie (Holandia)

Biblioteka Trinity College w Dublinie (Irlandia)

Białoruska Biblioteka Narodowa (Białoruś)

Real Gabinete Português de Leitura w Rio de Janeiro (Brazylia)

Biblioteka Publiczna w Sztokholmie (Szwecja)

Biblioteka Filologiczna na Wolnym Uniwersytecie Berlina (Niemcy)

Biblioteka i Dom Kultury w Vennesla (Norwegia)

Biblioteka Harpera na Uniwersytecie w Chicago (USA)

Biblioteka Prawnicza Uniwersytetu w Michigan (USA)

Biblioteka Centralna w Seattle (USA)

 Francuska Biblioteka Narodowa w Paryżu (Francja)

Nowojorska Biblioteka Publiczna (USA)

 Biblioteka Opactwa Benedyktynów w Melku (Austria)

Biblioteka Parlamentu w Ottawie (Kanada)

Biblioteka Opactwa Benedyktynów w Admont (Austria)

Czytelnia Biblioteki Brytyjskiej w Londynie (Wielka Brytania)

Biblioteka Stanowa Wiktorii (Australia)

Biblioteka Kongresu Stanów Zjednoczonych (USA)